فرهنگ اخلاق صفحه 233

و در محبّت صادق، مال و تجمّلات خویش بر من ارزانی دار!

شادی مال و غم عشق به هم ناید راست

در ره دوست ده این دولت اندوخته را

عاشق گفت: من دل و جان و حاصل دو جهان را تقدیم تو کنم و از بضاعت اندک خویش خجلم.

سیم و زر با سر و جان باد نثار قدمت

یار می باید و بس، عاشق دل سوخته را

از پاک بازی آن عاشق مجازی درس گرفتم و پی به حقیقت بردم و به مضمون « لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ »(1) عمل کرده و همه را نثار دوست نموده، انفاق کردم و اینک من نیز از این بضاعت ناچیز خجل می باشم.(2)

دوستی و دشمنی محبّین تنها برای خداست

کسی که خدا را دوست دارد، اگر فردی را شایسته محبّت ببیند، به خاطر خدا به او علاقه می ورزد و چنانچه وی را سزاوار دشمنی دانست، برای خدا او را دشمن می دارد. دوست خدا بدون جهت و بدون انگیزه الهی کسی را دوست نمی دارد و هرگز به واسطه اهداف مادّی و شیطانی کینه کسی را به دل نمی گیرد. حبّ و بغض او تنها برای خدا و بر محور انگیزه های الهی و دینی دور می زند. و همین انگیزه دینی و الهی است که محبّت خدا را نسبت به محبّ بیشتر جلب می نماید.

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

کسی که برای خدا محبّت کند (در واقع) خدا را دوست می دارد و آن کس که به خاطر خدا مورد محبت واقع می شود (در حقیقت) حبیب