فرهنگ اخلاق صفحه 283

«خدا را بسیار یاد کنید باشد که رستگار شوید».

ذکر کثیر و مداومت آن، یاد خدا را در اعماق جان آدمی رسوخ می دهد و او را در مسیر فلاح و رستگاری قرار داده، باب شقاوت و طریق بدبختی را مسدود می سازد.

« فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَ اشْکُرُوا لِی وَ لا تَکْفُرُونِ ».(1)

«مرا یاد کنید تا شما را یاد آورم و شکر و سپاس مرا به جای آورید و کفران نکنید».

حیات انسانی و رشد و تعالی روحی به طور مستقیم وابسته به عنایت ذات اقدس الهی و توجّه اولیای کرام اوست و جز از این طریق میسّر نخواهد گشت. نزول برکات آسمانی و فیوضات روح بخش معنوی نیز که تشنه کامان لقای محبوب را سیراب، و سالکان کوی دوست را جان و صفا و حرارت و نشاط می بخشد، از بارش سحاب رحمت همین عنایات و توجّهات، و لطف و مرحمت است که به عنوان یاد او - جلّ جلاله - در کنار ذکر بندگان نیازمند قرار گرفته است.

روایات و ذکر

با اشاره ای گذرا برخی از روایات را یادآور می گردیم:

خداوند به حضرت داود علیه السلام فرموده است:

«ای داود! کسی که محبوبی را دوست می دارد گفتارش را تصدیق می کند، و آن که از محبوبی خشنود است از کارهایش نیز خشنود خواهد بود.