فرهنگ اخلاق صفحه 321

چه بسیار قبیح است که هنگام عرض نیاز به ذات غنیّ بی نیاز، افکارت تا این حدّ پراکنده، و از حضرت ذو الجلال تا این اندازه غافل هستی! در حالی که اگر با بنده ضعیفی از بندگان خدا - که بین تو و او رابطه دوستی است - مشغول گفتگو باشی، تمام حواسّ بلکه دل و جانت نزد اوست و بسا توجّه و انس تو با وی تا حدّی است که از حوادث پیرامون خود با خبر نمی شوی!

از قدر و منزلت پروردگار بزرگ خود غافل مباش و این چنین استخفاف را عملاً در حقّ او - جلّت عظمته - روا مدار. با سعی و کوششی خستگی ناپذیر، طایر خیال خویش را که مدام از این شاخه به آن شاخه در پرواز است در اختیار گیر و با مراقبت کامل و تمرین مداوم در همه حال خصوصاً هنگام اقامه نماز - که بهترین زمان برای این تمرین است - زمینه فراغت قلب را که یکی از اسباب مهمّ حضور قلب است فراهم آورده، دل و جان، و روح و روان را به طور کامل از غیر حقّ فارغ ساز!

سعی در عبادت

از آن جا که سود و زیان مادی و لذایذ و آلام دنیوی برای هر کس مشهود و محسوس بوده، و به راحتی آنها را درک و احساس می کند، کمتر کسی است که در جلب منافع دنیوی و لذایذ جسمی و دفع زیان های مادی کوشا نبوده و با جدّیت و نشاط کامل فعالیت ننماید.

بر عکس، نظر به اینکه اوّلاً بسیاری از مردم، به جهان پس از مرگ ایمان قلبی نداشته و اعتقاد آنان از قدرت و استحکام کافی برخوردار نیست، ثانیاً لذایذ، آلام و سود و زیان های معنوی و اخروی برای آنان محسوس و قابل درک نمی باشد، چندان رغبت و علاقه ای نسبت به امر خطیر آخرت از خود نشان نداده، شور و نشاطی در عبادت و بندگی خدای متعال از آنان دیده نمی شود.