فرهنگ اخلاق صفحه 339

3 - حبّ دنیا

اشاره

انسان در طبیعت زندگی می کند. به متاع دنیا و مظاهر آن نیازمند است. مشتهیات خود را در آن می یابد و از مواهب آن بهره مند گشته، لذّت می برد.

هیچ کس نمی تواند بدون بهره مندی از متاع دنیا زندگی کند. اولیای دین، پویندگان راه حقیقت، جویندگان کمالات روحانی و واجدین مقامات انسانی با بهره گیری از مواهب همین دنیا، عمر پر برکت خویش را سپری کرده اند.

دنیا محل تربیت، جایگاه تحصیل کمالات معنوی، و مدرسه انسان سازی است. زمینه دستیابی به مقامات عالی انسانی در تجارتخانه دنیا فراهم می گردد. دنیا پل، مزرعه، و گذرگاه آخرت است.

حضرت رضا علیه السلام فرموده اند:

«... لا یَفُوتَنَّکُمْ خَیْرَ الدُّنْیا فَإِنَّ الْآخِرَهَ لا تُلْحَقُ وَ لا تُنالُ إِلّا بِالدُّنْیا».(1)

«(به هوش باشید!) خیر دنیا از دستتان نرود! زیرا نیل به آخرت و دستیابی به (مواهبِ) آن جز به وسیله دنیا میسّر نمی گردد.».

حضرت علی علیه السلام نیز هنگامی که شنیدند مردی دنیا را نکوهش می کند، فرمودند:

«إِنَّ الدُّنْیا دارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَها وَ دارُ عافِیَهٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْها وَ دارُ غِنیً لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْها وَ دارُ مَوْعِظَهٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِها، مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلّی مَلائِکَهِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْیِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِیاءِ اللَّهِ، اِکْتَسَبُوا فِیهَا الرَّحْمَهَ وَ رَبِحُوا فِیهَا الْجَنَّهَ...».(2)