فرهنگ اخلاق صفحه 351

زیانکارانند.».

روایات و محبّت دنیا

قسمت اول

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله می فرمایند:

«حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلِ ّ خَطِیئَهٍ.».(1)

«دوستی دنیا ریشه هر خطا و اساس هر کار نادرست است.».

گرچه آدمی همواره می کوشد تا خود و دیگران را در مورد علاقه به دنیا و تلاش بی وقفه و حیرت آورش در زمینه امور مادی با انواع حیله ها - از جمله بهانه تأمین معاش و رفع نیازهای زندگی - فریب دهد، لیکن روشن است که این روی کرد، خواه ناخواه و تدریجاً مقام و منزلت آدمی و هدف والای انسانی او را از یاد وی برده، و انواع و اقسام مفاسد اجتماعی و آلوده شدن به صفات ناپسند اخلاقی همچون حبّ جاه و مقام، ضعف اراده و دون همّتی، نفاق و دو رویی، کینه توزی، تکبّر و حسد، بغض و دشمنی، بخل، طمع، قطع رحم، خودپسندی و خرسندی از فعل و رأی و گفتار خویش را در پی خواهد داشت.

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«ما ذِئْبانِ ضارِیانِ فِی غَنَمٍ قَدْ فارَقَها رِعاؤُها أَحَدُهُما فِی أَوَّلِها وَ الْآخَرُ فِی آخِرِها بِأَفْسَدَ فِیها مِنْ حُبِ ّ الْمالِ وَ الشَّرَفِ فِی دِینِ الْمُسْلِمِ.».(2)

«دو گرگ درنده که از جلو و عقب به گلّه بی شبانی حمله کنند، ضررشان به آن گلّه از زیان مال دوستی و شخصیّت پرستی به دین مسلمان بیشتر