حج برنامه تکامل صفحه 131

علیّ بن ابراهیم از پدرش نقل کرده است که گفت:دیدم عبداللَّه بن جُندَب را در موقف عرفات، درحالتی که موقفی بهتر از موقف او ندیدم. در تمام مدت وقوف، دست‌هایش به جانب آسمان بلند بود و اشکش به صورتش می‌ریخت و به زمین می‌رسید، تا وقتی که مردم از عرفات بازگشتند. گفتم:ای ابامحمد! من هرگز موقفی بهتر از موقف تو ندیدم. گفت:به خدا قسم من دعا نکردم مگر درباره برادران دینی‌ام، و این برای آن بود که خبر داد مرا ابوالحسن موسی علیه السلام (امام موسی بن جعفر کاظم علیه السلام) که:

مَنْ دَعَا لِأَخِیهِ بِظَهْرِ الْغَیْبِ نُودِیَ مِنَ الْعَرْشِ وَ لَکَ مِائَةُ أَلْفِ ضِعْفٍ فَکَرِهْتُ أَنْ أَدَعَ مِائَةَ أَلْفٍ مَضْمُونَةٍ لِوَاحِدَةٍ لَاأَدْرِی تُسْتَجَابُ أَمْ لَا. (1) 1

هر که دعا کند درباره برادر خود که غایب است، ندا از عرش می‌رسد که، از برای تو باشد صدهزار برابر این، و لذا من سزاوار ندیدم که از دست بدهم صدهزار (حسنه یا دعای) ضمانت شده را به خاطر یکی که نمی‌دانم مستجاب خواهد شد یا نه.

چه دعای بابرکتی!

ابن ابی عمیر از زید نرسی روایت کرده که: با معاویة بن وهب در عرفات بودم و او دعا می‌کرد. در موقع دعا کردن دقت کردم، حتی یک کلمه برای خودش دعا نکرد. مردم شهرهای دوردست را با ذکر نام و نام پدرانشان دعا می‌کرد، تا این‌که مردم از عرفات بازگشتند. به او گفتم:ای عمّ! از تو امر عجیبی دیدم.

گفت:چیست آنچه تو را به تعجّب آورده؟

گفتم:اینکه در چنین موضعی، مردم را بر نفس خود اختیار کردی، و این‌که یک‌یک آنها را در این‌جا یاد کردی!

پس به من گفت:جای تعجّب ندارد ای پسر برادر من! به درستی که من شنیده‌ام از مولای خود و مولای تو و مولای هر مؤمن و مؤمنه‌ای و او بعد از پدران بزرگوار خود علیهم السلام به خدا سوگند سیّد گذشتگان و آیندگان بود؛ و الّا کر باد هر دو گوشم و کور باد هر دو