نفس و روان و عواطف از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 65

بنده‌اي كه راه محبت الهي را طي مي‌كند، آن هم آرزوئي جز آن كه خداوند او را دوست داشته باشد ندارد، او مي‌خواهد چنان‌چه خدا را دوست دارد، خدا هم او را دوست داشتـــه بــاشــد، و چنـان كـه او بـراي خـداسـت، خـدا هـم بـراي او باشـد. (1)

مفهوم دعا و نظام حاكم بر آن (147)

دوست داشتن خـدا از طـرف انسان

خداي سبحان از هر جهت كه حساب كنيم اهليت آن دارد كه دوستش بداريم. براي اين كه هستي او به ذات خودش است، نه عاريتي، و كمال او غيرمتناهي است، در حالي كه هر كمال ديگر متناهي و محدود است. و متناهي وجودش متعلق است به غير متناهي. و اين حبي است ذاتي، كه محال است از بين برود. و نيز خداي‌تعالي خالق ماست و بر ما انعام مي‌كند، آن هم به نعمت‌هايي كه غيرمتناهي است، هم از نظر عدد، و هم از نظر زمــان، و به هميــن جهــت او را دوســت مي‌داريــم، همان‌طور كه هر منعم ديگر را،

(148) نفس و روان و عواطف

بـه‌خــاطـر انعـامش دوسـت مي‌داريــم. (1)

دوست داشتن انسـان از جـانب خــدا

حب از آن جايي كه رابطه‌اي است وجودي، ـ و هستي روابط وجودي، خارج از وجود موضوعات خود، و تنزلات آن نيست، ـ لذا نتيجه مي‌گيريم كه هر چيزي ذات خود را دوست مي‌دارد، و چون هر محبي همه متعلقات محبوب خود را نيز دوست مي‌دارد، در نتيجه هر چيزي آثار وجودي‌اش را هم دوست مي‌دارد. از اين‌جا معلوم مي‌شود كه