عمل الصالح در بیان ایمان و تقوی صفحه 69

60)- غفلت، و آن عبارت از:

فراموش کردن خدا و مرگ و دار آخرت است که بدترین صفات و موجب محروم شدن از سعادت آخرت و غوطه ور شدن در امور مادی دنیوی است.

و ضد آن، ذکر است که در آیات و اخبار اعظم عبادات شمرده شده و در کلام مجید می­فرماید: «وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ» و آن اینست که انسان در همه حال به یاد خدا باشد و خدا را در نظر داشته باشد، و همچنین از اقسام غفلت است، فراموشی از اعمال خود و محاسبه ننمودن آنها.

و ضد آن، محاسبه و مراقبه است و از حضرت موسی بن جعفر 8 روایت شده که فرمود: «شیعه ما نیست کسی که هر روز محاسبه خود را کند تا اگر عمل نیک از او سر زده از خدا طلب زیادتی کند و اگر عمل بدی از او صادر شده توبه و استغفار نماید.»

61)- بی رغبتی به کمالات و سعادت اخروی،

و صرف کردن عمر به بطالت و بیهودگی است، و ضد آن، شوق و رغبت به کمالات و سعادت اخروی و هم خود را مصروف آن نمودن است.

62)- کراهت از خدا که موجب کفر است و ضد آن،

محبت خداست که سرچشمه فضائل انسانی و رأس تمام کمالات است و آیات واخبار در مدح این صفت بسیار است در قرآن مجید می­فرماید: «وَ الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ» و از رسول خدا 6 روایت شده که فرمود: «هیچ کس از شما مؤمن نیست تا اینکه دوستی خدا در دل او بر دوستی ما سوای او غالب شود.»

63)- بعد و دوری و الفت نداشتن با مردم، و ضد آن،

الفت و داد و محبت با مردم است. و از رسول خدا 6 روایت شده که فرمود: «مؤمن با مردم الفت می­گردد و مردم با او الفت می­گیرند و خیری نیست در کسی که با مردم الفت نگیرد.»