کتابخانه بالقرآن

نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 101

صفحه 101

چگونه لطیف شویم ؟

قرآن راهنمایی می کند که چگونه لطیف شویم؟ چون قدرت پرواز نفس بسیار زیاد است، اگر او برود، عقل را برای اتّصال به عقل مطلق با خودش می برد و اگر نرود، عقل را زندانی می کند و نمی گذارد اصلاً کار کند، چون بسیار قوی است، هم در طرف مثبت قدرت زیادی برای پرواز دارد و هم در طرف منفی قدرت زیادی برای بدبخت شدن دارد.

بنابراین، اگر او از زندان هایی که به سه تای آنها اشاره خواهد شد، آزاد شود ممکن است بگوییم که تمام تابعانش را با خود می برد. این بردن، بردن معنوی است نه این که خیالی باشد. اگر کسی به لطافت کامل برسد، در روی همین زمین به لطافت خواهید رسید مگر انبیا کجا بودند؟ انبیا که از آسمان ها با ما تماس نداشتند، مهم ترین عارف عالَم که سرحلقۀ همه عارفان بوده و هست، وجود مقدّس امیرالمؤمنین می باشد، مگر ایشان کجا بودند؟ همین جا، اما با این که او را در زمین می دیدند، وجود مقدّسشان فنای در حق بود؛ یعنی پیوستگی کاملی با نور حضرت حق پیدا کرده بود. انگار فکر می کردی که دیگر علی نیست، کسانی که چشم حقیقت بین داشتند، دیگر علی را نمی دیدند، بلکه خدا را در آیینۀ این انسان در تجلّی می دیدند. آنها با علیّ بن ابی طالب به عنوان یک انسان معمولی معامله نمی کردند.

سخنرانی سلمان در مدح علی 5

-1

سلمان یک سخنرانی دارد که مرحوم طبرسی در کتاب بسیار مهم احتجاج آن را نقل کرده است. او این سخنرانی را در مدینه در مسجد برای مردم بیان کرد. در این سخنرانی به این مطلب اشاره می کند که: من حرفی دارم که مخالف ترین مخالفان

1- (5)-شبیه این روایت از سلمان نقل شده که می فرماید: بحار الأنوار:339/54،باب 2،حدیث 31؛«عن سلمان قال کنّا مع أمیر المؤمنین علیه السّلام و نحن نذکر شیئا من معجزات الأنبیاء فقلت له یا سیّدی أحبّ أن ترینی ناقه ثمود و شیئا من معجزاتک قال أفعل ثمّ وثب فدخل منزله و خرج إلیّ و تحته فرس أدهم و علیه قباء أبیض و قلنسوه بیضاء و نادی یا قنبر أخرج إلیّ ذلک الفرس فأخرج فرسا أغرّ أدهم فقال لی ارکب یا أبا عبد اللّه قال سلمان فرکبته فإذا له جناحان ملتصقان إلی جنبه فصاح به الإمام فتحلّق فی الهواء و کنت أسمع خفیق أجنحه الملائکه تحت العرش ثمّ خطرنا علی ساحل بحر عجّاج مغطمط الأمواج فنظر إلیه الإمام شزرا فسکن البحر فقلت یا سیّدی سکن البحر من غلیانه من نظرک إلیه فقال یا سلمان حسبنی أنّی آمر فیه بأمر ثمّ قبض علی یدی و سار علی وجه الماء و الفرسان یتبعاننا لا یقودهما أحد فو اللّه ما ابتلّت أقدامنا و لا حوافر الخیل فعبرنا ذلک البحر و وقعنا إلی جزیره کثیره الأشجار و الأثمار و الأطیار و الأنهار و إذا شجره عظیمه بلا ثمر بل ورد و زهر فهزّها بقضیب کان فی یده فانشقّت و خرج منها ناقه طولها ثمانون ذراعا و عرضها أربعون ذراعا خلفها فصیل فقال لی ادن منها و اشرب من لبنها فدنوت و شربت حتّی رویت و کان أعذب من الشّهد و ألین من الزّبد و قد اکتفیت قال هذا حسن قلت حسن یا سیّدی