نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 166

شکل انسانی انسان به خودش می گیرد. این یک دم است.

نفخۀ محرّکه

دم دیگر نفخه و دمی است که به انسان حرکت می دهد، حس می دهد، مشاعر می دهد، احساسات می دهد. در این نفخه یک مرتبه جنین در رحم مادر به حرکت درمی آید، چشمش قدرت دیدن، گوشش قدرت شنیدن، بدنش قدرت لمس کردن پیدا می کند. مادر هم حس می کند که بعد از چهار ماه آن چه در رحم دارد به حرکت درآمده است. (1)

نفخۀ عقلیه

دم سوم که دم رحمانیّه و نفخۀ ربانیّه است زمانی در انسان دمیده می شود که انسان قوۀ تمییز پیدا می کند، گرچه در حداقلّ ظهور باشد. انسان می تواند خوب و بد را تشخیص دهد اما در نفخۀ اول که انسان از نیستی خارج می شود تا صورت گرفتن آدمی شبیه یک انسان، در خواب سنگین است، آدمی هم که در خواب سنگین است، هیچ درکی از عالَم ندارد. نفخۀ دوم که انسان را از قبر بی جان و بی حرکت، از قبر خواب شدید و سنگین بیدار می کند، زمانی است که روح و نفس در انسان دمیده می شود. به فرمودۀ قرآن مجید: «وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی ...» (2)مثل یک آدم حیران و سرگردان می ماند که از خواب شدید بیدار شده است. در حالتی است که در اطراف خود هیچ چیزی را حس نمی کند، کودک است، نمی فهمد، تمییز نمی دهد، فقط حرکت می کند، در گهواره دست و پا می جنباند، گریه می کند، می خندد، می خورد، ولی معنای هیچ یک از این مسائل را درک نمی کند.

نفخۀ سوم نفخۀ عقلی است که وجود مقدّس حضرت دوست این موجود بیدار شدۀ از خواب را، با نفخۀ خودش لایق به درک مطلق عالم می بیند او را شایستۀ