نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 183

من وهم و خیال است، عینیّت و حقیقت ندارد.

در تمام مسائل اجتماعی هم امیرالمؤمنین وارد بود، در عین حال، جدای از ماسوی اللّٰه بود، مطلقاً حقِّ حق بود:

«عَلِیٌ مَعَ الحَقِّ وَالحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ یَدورُ حَیثُ ما دارَ» (1). هیچ چیزی را هم غیر از خدا نمی دید،

«ما رأیتُ اللّٰهَ شَیْئاً» هیچ چیزی را نمی بینم،

«إلّا وَ رَأَیتَ اللّٰهَ قَبلَهُ ومَعَهُ وبَعدَهُ» (2)، اصلاً هیچ چیزی را نمی بینم. چون هیچ چیزی برای من جمال و جذبه ندارد، چیزی مرا قانع نمی کند، از چیزی لذّت نمی برم، چیزی مرا سیر نمی کند، مورد تماشایی هم وجود ندارد که من سرگرم تماشای او شوم، فقط خدا، یعنی از «لا اله» به طور کلّی گذشته بود و به «الّا اللّٰه» رسیده بود، او رفیع الدرجات است.

اگر انسان بخواهد از کسالت در عبادت دلزدگی پیدا کند و از یک مقدار بیداری، خسته و از یک مقدار عبادت رنجیده شود و نتواند با خواهش ها، مشتهیات و هواهای نفس مبارزه کند و اینها را پس زند که جزء «لا إله» است، چه موقع می تواند به حضرت دوست برسد؟

بدن در این جا حرکت دارد، اما روح ندارد، این جا جای حرکت روح نیست.

روح در فضای ربوبیّت در حرکت بود، بدن این جا بود، اما خودشان این جا نبودند، بلکه با دوست و محبوب و معشوق بودند. مقام عصمت، یعنی چه؟ یعنی مقامی که نگذاشت عاشقان خدا در هیچ برنامه ای به اندازۀ یک ارزن آلودۀ به غیر خدا شوند.

لذّت بخش ترین ساعت

از عارفی پرسیدند: در تمام دوره ای که زنده بودی تا الان چه ساعتی برای تو از همۀ ساعت ها لذت بخش تر بود. گفت: یک روز بالای پشت بام خانه مان نشسته بودم، زن و شوهر همسایه دعوایشان شد، البته صدای آنها به گوشم می رسید، چون