نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 253

کسی که به دلیل دست درازی به یک دانه گندم نتواند جمال بندۀ صالح را ببیند، آیا با این همه اعمال می تواند جمال خود او را ببیند و به او برسد؟

مبارزۀ با نفس و کمک خداوند

با نفس باید کار کرد، نفس تا وقت شکوفایی عقل با ظواهر دنیا سر و کار دارد و به دنیا چسبیده است. پای تکلیف که به میان می آید، می خواهند او را بِبُرند، نمی بُرد، این جا نقطۀ «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَهٌ بِالسُّوءِ» است. خدا می گوید، بیا، دنیا می گوید، نرو، شهوت می گوید، نرو، مال می گوید، نرو، زن می گوید، نرو، مرد می گوید، نرو، مقام می گوید، نرو، چه زمانی می توان رفت؟ «إِلاّٰ مٰا رَحِمَ رَبِّی» ، وقتی دست خودش دراز شود و دست ما را بگیرد. دست خودش چه زمانی دراز می شود؟ قرآن دست خدا است، انبیا و ائمّه دست حق هستند، ماه رمضان و محرّم و عاشورا دست حق است، جهاد دست حق است، حلال دست حق است، عبادت دست حق است، ما بیاییم دستمان را به دست خدا بدهیم، خدایی که دستش دراز است:

«یا باسِطَ الیَدَینِ بالعَطِیَّهِ» (1). او که دائم می گوید: بندۀ من بیا عطای خودم را به تو بدهم. بنابراین، من باید دستم را دراز کنم تا به من بدهد، این رَحْم خداست، قرآن رَحْم خداست، انبیاء و ائمّه رَحْم خدا هستند: «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمّٰارَهٌ بِالسُّوءِ إِلاّٰ مٰا رَحِمَ رَبِّی...».

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته