نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 257

لذت ندارند. هر چیزی که می خورد، آن را تلخ می یابد، زیرا ذائقه خراب شده، مزاج منحرف شده، معده دیگر غذا را قبول نمی کند، بنیادهای بدن به هم ریخته، انسان کم کم تمام آرزوهایش به آرزوی مُردن تبدیل می شود.

نَفَس به نَفَس می گوید که مرگ برای من نعمت بزرگی است، البته اگر دین دار باشد، چراکه بی دین دست به خودکشی (1)می زند و خودش را به اصطلاح راحت می کند، حال یا با آتش، یا پرتاب از بالای پشت بام، یا با زیر قطار انداختن خود، یا وصل کردن به سیم برق و یا خوردن زهر خودش را می کُشد، چراکه هر چیزی را که می خواسته دوره اش تمام شده، هر چیزی را می خواسته مال بدن بوده، بدن هم وقتش تمام شده، بنیادهایش به هم ریخته و دیگر فایده ای ندارد، از این رو، به خود می گوید که برای چه زنده بمانم، چون تمام زندگی اش برای بدن بود و الان که دیگر بدن وجود ندارد، می گوید، برای چه بمانم، یا خودکشی می کند و یا اگر مؤمن باشد، مرگ را برای خود عروسی می داند.

اما بعد از این مرگ، انسان به رنج دائم دچار خواهد شد، چراکه بسیاری از نواحی وجود که مربوط به حضرت حق بوده، تعطیل مانده و در قبر بدن حبس و نابود شده است و حالا که انسان وارد بر پروردگار عزیز عالَم می شود، اولین سؤال حق این است که در این مدّت عمری که در دنیا بودی، چه کردی؟ در آن هنگام انسان جوابی ندارد که به حق بدهد، تنها جوابی که دارد این است که تمام کارهایم برای بدنم بود، آن هم که در دنیا تمام شد: «وَ مٰا لَهُ فِی الْآخِرَهِ مِنْ نَصِیبٍ» (2)آن جا دیگر هیچ بهره ای و نصیبی ندارد.

تبدیل روابط مادی به روابط الهی

در هر صورت، تبدیل روابط و اهمیّت مسئله هم در همین رنج است، در همین کار و فعالیّت و حرکات است، البته اگر انسان حرکتش را در این مسیر ادامه دهد،