نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 279

این انجذاب قدرت پیدا می کند، گرم گرم می شود، می سوزاند، آن قدر می سوزاند تا انسان به مقام بی خودی برسد؛ یعنی به مقامی برسد که دیگر خودش هم نسبت به خودش حسّی نداشته باشد و فقط خدا ببیند، هیچ کس دیگر غیر او نمانده است:

«لَیْسَ فِی الدَّارِ غَیْرُهُ دَیَّارٌ» (1).

این جا ابتدای منزل فناست. فنای آن آتش و حرارت و آن عشق به مولا همه چیز را سوزانده، تمام محبت های قلّابی را سرد کرده و فقط یک گرمی برای انسان مانده، گرمی عشق و این گرمی خودِ انسان را هم کم کم می سوزاند، یک حالت فنا پیدا می کند.

منزل فنا و مراحل فنای آن

اشاره

این فنا در سه مرحله ظهور می کند:

فنای در افعال، فنای در صفات، فنای در ذات.

فنای در افعال

اشاره

اما در فنای در افعال، حال انسان به جایی می رسد که تمام حرکات عالم را فقط یک حرکت می بیند و آن «حرکت اللّٰه» است. در دیدن این حرکت اللّٰه است که آن حقیقت

«لَا مؤثِّرَ فِی الوُجودِ إلَّااللّٰهُ، لٰاحَوْلَ و لٰاقُوَّهَ إلّابِاللّٰهِ» (2)آشکار می شود.

مقام محو

وقتی تو غیر خدا را باقدرت ببینی، می ترسی، وقتی قدرتی غیر قدرت خدا نبینی، سایر خلایق دیگر قدرتی ندارند.

فعلی غیر از فعل خدا وجود ندارد، بقیّه مگس وار خودشان را نمایش می دهند که این مگس ها را یک «اللّٰه اکبر» فنا و نابود می کند. این مقام را مقام محو می گویند،