نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 286

عمل تنیده شد، از آن طرف هم با تنیده شدن روابط و تکرار عمل، قرآن می فرماید:

«لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنٰا» (1) دائم از عالم معنا در به روی تو باز می کنم. دائم احساس تو جور دیگری می شود، حال دیگری پیدا می کنی، شوق دیگر پیدا می کنی، آن گاه به جایی می رسی که نه از ترس من، بلکه قرآن می گوید: فقط از عشق من تا آخر عمرت اشک می ریزی:

«أَعْیُنُهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ» (2)

از شدّت شوق و عشق این دو چشمش را مانند دو چشمۀ آب اشک می جوشاند، خیلی لذت دارد. گریه می کند و لذت می برد. آن جا دیگر بحث عذاب خدا مطرح نیست، اگر کسی عذاب خدا را بگوید، داد مستمعش درمی آید، فریاد می کشد که چه می گویی؟ من به نهایتی رسیده ام که در آن جا غیر از رحمت و عشق و محبّت و عاطفه هیچ چیز دیگری نمی بینم. می بینم که آغوش مولایم دائم باز است، اصلاً عذابی در آن جا وجود ندارد، پس تو چرا این قدر گریه می کنی؟ می گوید: از شدّت وصل و شوق است. (3)

عاشقی که به مقام وصل رسیده بود

در کتاب ها نوشته اند که: عاشقی به مقام اتصال رسیده بود و گریه اش قطع نمی شد، مگر این که سرش را گرم می کردند والّا تا از سرگرمی درمی آمد، گریه می کرد، به او گفتند: ناشکری نکن تو که به مقام وصل رسیده ای. گفت: آخر چه برایتان بگویم، آتش وصل داغ تر از آتش هجران است. شدّت وصل با درد هجر قابل مقایسه نیست، اما تکرار لازم دارد، تکرار بامعرفت هم لازم دارد، تکرار با بینایی هم لازم دارد. با این نوع عباداتی که بعضی ها داریم، رشته تنیده نمی شود، بلکه همان نخ نازک است. البته جهنّم نمی رویم، ولی به آن مقامات عالی هم که می توانیم

1- (2)-عنکبوت(29):69؛«بی تردید آنان را به راه های خود راه رشد،سعادت،کمال،کرامت،بهشت و مقام قرب]راهنمایی می کنیم.»
2- (3)-توبه(9):92؛«به خاطر غصه و اندوه از دیدگانشان اشک می ریخت.»
3- (4)-آری!اگر عبادت همراه ذوق و شوق شد به آنچنان یقینی می رسد که به فرموده رسول گرامی اسلام صلّی اللّه علیه و آله خداوند قلبش را به وسیله ایمان نورانی می کند که برای استفاده بیشتر عین عبارت را می آوریم امام صادق علیه السّلام می فرماید: الکافی:53/2،حدیث 2؛بحار الأنوار:159/67،باب 52،حدیث 17؛«إنّ رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله صلّی بالنّاس الصّبح فنظر إلی شابّ فی المسجد و هو یخفق و یهوی برأسه مصفرّا لونه قد نحف جسمه و غارت عیناه فی رأسه فقال له رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله کیف أصبحت یا فلان قال أصبحت یا رسول اللّه موقنا فعجب رسول اللّه ص من قوله و قال إنّ لکلّ یقین حقیقه فما حقیقه یقینک فقال إنّ یقینی یا رسول اللّه هو الّذی أحزننی و أسهر لیلی و أظمأ هو اجری فعزفت نفسی عن الدّنیا و ما فیها حتّی کأنّی أنظر إلی عرش ربّی و قد نصب للحساب و حشر الخلائق لذلک و أنا فیهم و کأنّی أنظر إلی أهل الجنّه یتنعّمون فی الجنّه و یتعارفون و علی الأرائک متّکئون و کأنّی أنظر إلی أهل النّار و هم فیها معذّبون مصطرخون و کأنّی الآن أسمع زفیر النّار یدور فی مسامعی فقال رسول اللّه ص لأصحابه هذا عبد نوّر اللّه قلبه بالإیمان ثمّ قال له الزم ما أنت علیه فقال الشّابّ ادع اللّه لی یا رسول اللّه أن أرزق الشّهاده معک فدعا له رسول اللّه ص فلم یلبث أن خرج فی بعض غزوات النّبیّ ص فاستشهد بعد تسعه نفر و کان هو العاشر. امام صادق علیه السّلام فرمود:روزی رسول خدا صلّی اللّه علیه و اله نماز صبح را با مردم گزارد،سپس در مسجد نگاهش بجوانی افتاد که چرت میزد و سرش پائین می افتاد،رنگش زرد بود و تنش لاغر و چشمانش بگودی فرو رفته،رسول خدا صلّی اللّه علیه و اله باو فرمود:حالت چگونه است؟عرض کرد:من با یقین گشته ام،رسول خدا صلّی اللّه علیه و اله از گفته او در شگفت شد[خوشش آمد]و فرمود:همانا هر یقینی را حقیقتی است.حقیقت یقین تو چیست؟. عرض کرد:یا رسول اللّه همین یقین من است که مرا اندوهگین ساخته و بیداری شب و تشنگی روزهای گرمم بخشیده و از دنیا و آنچه در دنیا هست بی رغبت گشته ام تا آنجا که گویا عرش پروردگارم را میبینم که برای رسیدگی بحساب خلق برپا شده و مردم برای حساب گرد آمده اند و گویا اهل بهشت را مینگرم که در نعمت میخرامند و بر کرسیها تکیه زده،یک دیگر را معرفی میکنند و گویا اهل دوزخ را می بینم که در آنجا معذبند و بفریادرسی ناله میکنند و گویا اکنون آهنگ زبانه کشیدن آتش دوزخ در گوشم طنین انداز است. رسول خدا صلّی اللّه علیه و اله باصحاب فرمود:این جوان بنده ایست که خدا دلش را بنور ایمان روشن ساخته،سپس بخود او فرمود:بر این حال که داری ثابت باش.جوان گفت:یا رسول اللّه از خدا بخواه شهادت در رکابت را روزیم کند.رسول خدا صلّی اللّه علیه و اله برای او دعا فرمود.مدتی نگذشت که در جنگی همراه پیغمبر بیرون رفت و بعد از 9 نفر شهید گشت و او دهمین(شهیدان آن جنگ)بود».