نفس: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 54

چه خوب است که حاج شیخ عبد الکریم حائری را ببینم. از این کوچه رد می شدم که متوجه جشن شدم، گفتم سری به این جشن پیامبر صلی الله علیه و آله بزنم که شما را دیدم، با خود گفتم که هیچ شعری در محضر عالِم مناسب تر از شعر ادیب نیست، چه خوب است که آن شعرها را بخوانم.

همۀ اینها همان چیزی بود که در دل حاج شیخ می گذشت. این مرد الهیِ فانیِ خدا، خواسته اش از دلش بیرون می رود، سر پل به موتور ماشین می زند و آن را می خواباند، خواستۀ او مرکب می شود و سیّد را سوار می کند و به داخل کوچه می آورد، وارد جشن می کند تا او 130 خط شعر را بخواند.

چرا ما حمّال، ابزار و بازیچۀ دست آنها شویم. اگر با خلق خدا برخورد کنیم، برای خدا برخورد کنیم و در این برخوردمان نیز از جانب محبوبمان دستور داریم در برابر کم ظرفیتی های مردم، آزارها، رنج ها، مشقّت ها و ناراحتی ها، صبر، تحمّل و مقاومت کنیم.

امام حسین علیه السلام دو درس به مردم داده است: ایستادن و نایستادن. ایستادن به معنای ثابت بودن در خدا و نایستادن به معنای این که هیچ جا در این عالَم معطّل نشویم که هیچ خبری در این عالم نیست، هر خبری هست فقط پیش اوست.

عبدالملک مروان در حال احتضار

نزدیکِ مرگ به عبد الملک مروان گفتند که 84 ساله هستی، اکنون حالت چطور است؟ گفت: الان معنای این آیۀ قرآن را که می فرماید:

«وَ لَقَدْ جِئْتُمُونٰا فُرٰادیٰ کَمٰا خَلَقْنٰاکُمْ أَوَّلَ مَرَّهٍ» (1)

خوب درک می کنم. (2)الان برایم روشن شد که تمام این جاه و جلالی که در اختیار ما است خیالی بیش نیست. دوست داشتم به جای این که شاه این مملکت