توبه آغوش رحمت صفحه 317

قَالَ: ذِکْرُکَ اَخاکَ بِمَا یَکْرَهُ. قُلْتُ: یَا رَسُولَ اللّٰهِ! فَاِنْ کانَ فِیهِ ذاکَ الَّذِی یُذْکَرُ بِهِ؟ قَالَ: اِعْلَمْ اَنَّکَ اِذا ذَکَرْتَهُ بِما لَیْسَ فِیهِ بَهَتَّهُ (1).

ای ابو ذر! بپرهیز از غیبت، همانا غیبت شدیدتر از زناست. به پیامبر گفتم: غیبت چیست؟ فرمودند: گفتن چیزی که برادر دینی ات از آن خوشش نمی آید. گفتم: اگرچه آنچه پشت سر او می گویم در او باشد؟ فرمودند: بدان اگر چیزی بگویی که در او نباشد تهمت است.

نه تنها غیبت حرام است، بلکه شنیدن آن هم حرام و گناه است.

حضرت علی علیه السلام فرمودند:

اَلسّامِعُ لِلْغیبَهِ کَالْمُغْتابِ (2).

شنونده ی غیبت همچون غیبت کننده است.

رسول حق فرمودند:

مَنِ اغْتیبَ عِنْدَهُ اَخُوهُ الْمُسْلِمُ فَاسْتَطاعَ نَصْرَهُ وَ لَمْ یَنْصُرْهُ خَذَلَهُ اللّٰهُ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ (3).

کسی که نزد او از برادر مسلمانش غیبت و بدگویی شود، و قدرت بر دفاع از او را داشته باشد و دفاع نکند، خداوند او را در دنیا و آخرت دچار خواری کند.

استهزاء و تمسخر

دست انداختن مردم و تحقیر کردن آنان، عملی بسیار زشت و گناهی سنگین است.

1- 1) - امالی طوسی: 537، مجلس یوم الجمعه، حدیث 1162؛ بحار الأنوار: 74 / 91، باب 4، حدیث 3.
2- 2) - غرر الحکم: 221، سامع الغیبه، حدیث 4443؛ تفسیر معین: 102.
3- 3) - من لا یحضره الفقیه: 4 / 372، باب النوادر، حدیث 5762؛ وسائل الشیعه: 12 / 291، باب 156، حدیث 16332.