توبه آغوش رحمت صفحه 345

همانا میانه روی واقعیتی است که خداوند عز و جل آن را دوست داد، و مسرف را دشمن است، اسراف تا جایی است که هسته ی خرمای خورده شده را که شایسته ی کاشتن است دور بیندازی، و زیادی آبی که در اختیار داری به زمین بریزی!

حضرت علی علیه السلام فرمودند:

مَنْ کانَ لَهُ مالٌ فَاِیّاهُ وَ الْفَسادَ، فَاِنَّ اِعْطائِکَ الْمالَ فِی غَیْرِ وَجْهِهِ تَبْذِیرٌ وَ اِسْرافٌ، وَ هُوَ یَرْفَعُ ذِکْرَ صاحِبِهِ فِی النّاسِ، وَ یَضَعُهُ عِنْدَ اللّٰهِ (1).

کسی که دارای ثروت است بر او باد از فساد، همانا تبذیر و اسراف این است که ثروت خود را در غیر جهت معینش خرج کنی، این گونه خرج بیهوده و بی رویه نام صاحب ثروت را بین مردم بلند مرتبه می کند و نزد خداوند پست می نماید.

غِشّ

نیرنگ زدن به مردم در هر برنامه ای، و گول زدن آنان در معاملات، مثل اینکه جنس عیب دار را به جای جنس سالم به آنان فروختن، و خلاصه حیله گری نسبت به مردم در همه ی امور مصداق غش است.

مصادیق غش در قرآن مجید به خصوص در آیات مربوط به امور اقتصادی زیاد آمده، و روایات هم برای این برنامه ی ضد انسانی باب مفصلی را باز کرده اند.

بدون تردید غش از نظر قرآن و معارف الهیه عملی حرام، و کاری غیر مشروع، و خیانت به مردم است.

از رسول خدا روایت شده: