تجربه شیرین ندامت صفحه 38

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند :

إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیَنْوی الذَّنْبَ فَیَحْرِمُ رِزْقَه . (6)

مؤمن نیت می کند گناهی را انجام دهد ، از روزی خود

محروم می شود .

البتّه از مدارک متعددی استفاده می شود که خدا بر نیّت گناه عقوبت نمی کند مگر زمانی که به مرحله فعلیّت برسد . پس به ناچار درباره این روایت چند احتمال می رود :

1 روایت بر صورتی حمل شود که انسان ، نیت گناهی را داشته باشد و سپس از انجام آن مانعی پیش آید ، که اگر مانع نبود ، نیّت او بر گناه حتمی و تصمیمش جدّی بود . در این صورت است که نیّت گناه ، باعث محرومیّت از روزی می گردد . امّا کسی که تصمیم بر گناه گرفته و سپس بدون این که مانعی جلوگیر او شود ، پشیمان گشته و توبه کند ، چنین عقوبتی ندارد .

2 این که امام (علیه السلام) می فرماید : « نیّت گناه باعث محرومیّت از روزی می گردد » مراد ، روزی اضافه و بی گمانی است که ناگهان ، بدون زحمت و منّت نصیب انسان می شود ، نه روزی تقدیر شده ای که به همه خلق می رسد و زندگی هر انسانی به آن وابسته است ، که این روزی ، بر اساس رحمت گسترده خدا همه چیز و همه کس را فرا می گیرد . و فردای قیامت هر کس باید پاسخ قانع کننده ای برای صَرف آن در راه معصیت خدا داشته باشد ، که او خود فرموده است : ( ثُمََّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذ عَنِ النَّعیم ) . (7)

3 علاوه بر این دو احتمال ، ممکن است مراد از این روزی ، روزی های معنوی ، توفیقات عبادی و

کمالات علمی نیز باشد ، که نیّت گناه ولو به فعلیّت نرسد ، انسان را از چنین روزی هایی محروم می گرداند . که به بعضی از روایات آن در صفحات آینده اشاره خواهد شد .

1 بحارالأنوار ، ج 70 ، ص 353 .