دانستنیهای علوی1 صفحه 1008

« … طلحه و زبیر با من بیعت کردند سپس بیعت مرا شکستند و نقض آنان مانند رد آنان بود و من برای همین با آنان جهاد کردم تا اینکه حق استوار شد و فرمان خدا آشکار گشت در حالی که آنان ناپسند می داشتند …» (153)

6 از جمله مطالبی که در نامه های متبادل میان امام و معاویه به چشم می خورد تهدید به جنگ است که از هر دو طرف واقع شده است. معاویه در چندین نامه امام را تهدید به جنگ کرده است از جمله در نامه ای می نویسد:

« … تو بیعتی برگردن ما نداری و تو را طاعتی بر ما نیست و تو نرد ما مقبولیت نداری و برای تو و یارانت پیش ما جز شمشیر نیست، سوگند به خدایی که معبودی جز او نیست، قاتلان عثمان را هر کجا باشند دنبال می کنیم و آنها را می کشیم و یا روح ما به خدا ملحق شود …» (154)

و در نامه دیگری می نویسد:

«آماده جنگ و تحمل ضربت باش، به خدا سوگند که کار به آنجا که می دانی خواهدکشید …» (155)

امام نیز پس از مأیوس شدن از به راه آمدن معاویه و پس از اتمام حجت، او را به جنگ تهدید نمود؛

از جمله در نامه ای خطاب به معاویه نوشت:

« … اینگه گفتی برای من و یارانم چیزی جز شمشیر نزد تو نیست، پس از گریاندن خنداندی! کی فرزندان عبدالمطلب را دیده ای که به دشمن پشت کنند و از شمشیر بترسند؟ پس کمی صبر کن که حریفت به میدان خواهد آمد، بزودی آن کس که تو او را طلب می کنی تو را طلب خواهد کرد و آنچه از آن دوری می کنی به تو نزدیک خواهد شد و من در میان سپاهی عظیم از مهاجران و انصار و تابعان به سوی تو خواهم آمد، سپاهی که بسیار انبوه است و غبارش (به هنگام حرکت) آسمان راتیره می کند، آنها لباس مرگ پوشیده اند و بهترین ملاقات برای آنها ملاقات با پروردگارشان است. فرزندان بدر و شمشیرهای هاشمی همراه آنهاست که فرود آمدن تیزی آنها را در برادر و دائی و جد و خاندانت به یاد داری و آن از ستمگران دور نیست.» (156)

همچنین امام در نامه دیگری نوشت:

« … گویا تو را می بینم که فردا مانند ناله کردن شتران از بارها، از جنگ ناله می کنی و من و یارانم را به سوی کتابی می خوانید که با زبان آن را گرامی می دارید و در قلب آن را انکار می کنید.» (157)