دانستنیهای علوی1 صفحه 1010

«بسم الله الرحمن الرحیم، اما بعد، بیعت با من در مدینه حجت را بر تو که در شام هستی تمام کرده است چون همان کسانی که با ابوبکر و عمر و عثمان بیعت

کرده بوند به همان گونه با من بیعت کرده اند، به گونه ای که دیگر نه کسی که حاضر است می تواند کس دیگر را انتخاب کند و نه کسی که غایب است می تواند آن را نپذیرد، همانا شوری حق مهاجران وانصار است، پس اگر بر مردی اتفاق کردند و او را امام نامیدند خوشنودی خداوند در آن خواهد بود. پس اگر کسی به قصد اعتراض یا بدعت از آن بیرون شود، او را به آن بر می گردانند و اگر امتناع کرد، با او به سبب پیروی از غیر راه مؤمنان می جنگند و خدا او را به آنچه خود خواسته وادار می کند و او را به جهنم می برد و چه بد جایگاهی است.

همانا طلحه و زبیر با من بیعت کردند آنگاه، بیعت مرا شکستند و پیمان شکنی آنها مانند رد آن بود و من با آنها جهاد کردم تا اینکه حق آمد و فرمان خدا آشکار شد دوست داشتنی ترین کار برای من درباره تو عافیت توست مگر اینکه خودت، خودت را در معرض بلا قرار بدهی، پس اگر خود را در معرض آن قرار دهی با تو می جنگیم و از خداوند کمک می جویم.

تو درباره قاتلان عثمان بسیار سخن گفتی، پس به آنچه مسلمانان وارد شده اند وارد شو آنگاه داوری آنان را به من واگذار کن تا تو و آنان را به کتاب خدا وارد سازم، ولی اینکه تو می خواهی مانند فریب دادن کودک از شیر است. به جان خودم سوگند اگر با عقل خود بنگری و هوای نفس خود را کنار بگذاری، مرا بی زارترین قریش نسبت به خون عثمان می یابی.

و بدان که تو

از «طلقا اسیر آزاد شده در اسلام» هستی که خلافت برای آنان حلال نیست و نمی توانند در شورا قرار گیرند. و به سوی تو و کسانی که نزد تو هستند، جریر بن عبدالله را که از اهل ایمان و هجرت است فرستادم، پس بیعت کن و نیرویی جز از خدا نیست» (162)

چون معاویه نامه را خواند، بلافاصله جریر به پا خاست و خطاب به معاویه و جمعیت حاضر در آنجا خطبه ای خواند، او در این خطبه سعی کرد که ابهامات موجود را از میان بردارد و حاضران را در جریان چگونگی بیعت مردم با علی و چگونگی کار طلحه و زبیر و جنگی که در بصره با آنان اتفاق افتاد بگذارد و این بهانه معاویه را که عثمان او را حاکم شام کرده از او بگیرد. ا و پس از حمد و ثنای الهی و فرستادن درود بر پیامبر چنین گفت:

«ای مردم کار عثمان حاضران در مدینه را عاجز و ناتوان کرد تا چه رسد به کسانی که از آن غایب بوده اند، همانا مردم بی چون و چرا با علی بیعت کردند و طلحه و زبیر هم از کسانی بودند که با او بیعت کردند آنگاه بی هیچ دلیلی بیعت خودرا شکستند. آگاه باشید که این دین فتنه ها را تحمل نمی کند و عرب نیز شمشیر را نمی پذیرد، دیروز در بصره فاجعه ای رخ داد که اگر تکرار شود آرامشی برای مردم نخواهد بود، عموم مردم با علی بیعت کرده اند و اگر خداوند کارها را به ما محول می کرد جز او کس دیگری را انتخاب نمی کردیم و هر کس با این کار مخالفت کند

مورد مؤاخذه و عتاب قرار می گیرد.

ای معاویه تو هم در آنچه مردم وارد شده اند وارد شو، و اگر بگویی که عثمان مرا عامل خود کرده و هنوز عزل نکرده است، اگر این سخن روا باشد دین خدا برپا نمی شود و هر کس کاری را که در دست او است نگه می دارد، ولی خداوند از خلیفه قبلی حقی بر خلیفه بعدی قرار نداده است و این کارها را به صورت حقوقی قرار داده که برخی از آن برخی دیگر را نسخ می کند.»