دانستنیهای علوی1 صفحه 1023

امام سپاه خود را فرا خواند و در میان آنان به منبر رفت و خطبه ای خواند واز جمله فرمود:

« … معاویه و سپاه او همان «فئه باغیه گروه ستمگر» و گروه طغیانگر هستند، شیطان آنها را فرمان می دهد و با امروز وفردا کردن های خود آنان را نیروی می دهد و آنان را مغرور می سازد. آن چنان که خدا شما را از شیطان بر حذر داشته از او بر حذر باشید و پاداش و کرامتی را که برای شماست طلب کنید … شما را به شدت در کار و جهاد در راه

خدا و اینکه غیبت مسلمانی را نکنید فرمان می دهم، منتظر کمک زودرس خداوند باشید» (220)

پس از پایان خطبه امام، فرزند او حسن مجتبی به پا خاست و خطبه ای خواند و از جمله فرمود:

« … در جنگ با دشمن خود معاویه وسپاه او گردهم آیید که وقت آن فرا رسیده است و همدیگر را خوار نکنید که این کار رگ های قلب ها را پاره می کند و همانا روی آوردن به نیزه ها شرافت وبزرگی می آورد چون هیچ قومی عزت و قوت نشان نداده اند مگر اینکه خداوند گرفتاری را از آنان برداشته و شداید و ناراحتی های ذلت آور را از آنان دور نموده و آنان را به سوی دین هدایت کرده است. (221)

در این هنگام حسین بن علی نیز به دنبال سخنرانی برادرش به پا خاست و خطبه ای ایراد کرد واز جمله فرمود:

« … آگاه باشید که جنگ چیزی است که شر آن شتابان است و طعم آن ناراحت کننده و آن جرعه هایی است که دریافت می شود هر کس آماگی آن را داشته باشد و ساز و برگ آن را تهیه کرده باشد و خستگی آن او را ناراحت نکند، او اهل جنگ است، و هر کس پیش از رسیدن زمان آن و بررسی تلاش و امکانات خود، در آن شتاب کند، چنین شخصی کاری کرده که به قومش سودی ندهد و خود را هلاک سازد، از خداوند می خواهیم که با کمک خود شما را در الفت و اتحاد پشتیبانی کند» (222)

پس از این سخنرانی ها سپاه امام آماده حرکت شد، در این هنگام دو گروه از قاریان که از اصحاب عبدالله بن مسعود بودند

از جمله عبیده سلمانی و ربیع بن خثیم نزد امام آمدند و با اعتراف به فضیلت امیرالمؤمنین، در حقانیت او در این جنگ تشکیک کردند و گفتند: یا امیرالمؤمنین به ناچار باید کسانی از مسلمانان در مرزها باشند، ما را به بعضی از مرزها بفرست تا با دشمنان اسلام بجنگیم و امام موافقت کرد و ربیع بن خیثم را به مرز ری فرستاد همچنین مردان قبلیه باهله را که از شرکت در این جنگ دل خوشی نداشتند، خواند و به آنان فرمود شما هم عطایای خود را بگیرید و به مرز دیلم بروید. (223)

امام با این کار سپاه خود را از وجود کسانی که باعث تضعیف روحیه آنان می شد تصفیه کرد والبته این افراد با کسانی مانند جریر بن عبدالله بجلی و ثویربن عامر که علاوه بر کناره گیری از امام به معاویه نامه نوشتند و خواستار پیوستن به او شدند، فرق داشتند و همان گونه که پیش از این گفتیم، امام خانه جریر و ثویر را سوزاند تا کسی در فکر خیانت نباشد.