دانستنیهای علوی1 صفحه 1039

به نظر ما این سخن پایه درستی ندارد و نمی توان آن را قبول کرد، زیرا:

اولا، وجود تاریخی شخصی به نام عبدالله بن سبا و حزبی به نام سبائیه مورد تردید اسست و محققان آن را قبول ندارند. (329)

ثانیا، در جریان حکمیت در هیج منبعی از ابن سبا و اصحاب او نامی برده نشده است و مجرد اینکه آنها در قتل عثمان شرکت داشتند به هیچ وجه نمی تواند رابطه میان ابن سبا و خوارج را ثابت کند.

ثالثا، کسانی که به وجود عبدالله بن سبا عقیده دارند، او را از غالیان در حق علی (ع) می دانند که آن حضرت را تا سر حد خدایی بالا برد و حتی کشته شدن او را قبول نکرد و گفت او نمی میرد، پس چگونه می توان او و طرفدارانش را در صف خوارج و حتی از سران خوارج قلمداد کرد؟

سرانجام جنگ صفین در دهم ماه صفر سال 37 پس از 110 روز درگیری و جنگ در حالی که سپاه امام در چند قدمی پیروزی بود پایان یافت، پایانی که برای امام ویاران باوفای او غم انگیز و دردآور و برای معاویه و حزب قاسطین شادی بخش و خوشحال کننده بود.

می توان گفت که این جنگ در واقع ادامه جنگ بدر و احد و دشمنی بنی امیه با پیامبر اسلام بود. در آن جنگ ها با شعار «اعل هبل» با اسلام می جنگیدند و در این جنگ با شعار قرآن به جنگ اسلام آمدند.

امیرالمؤمنین بارها این مطلب را تذکر داده بود، از جمله هنگامی که چشمش به پرچم های معاویه و اهل شام افتاد فرمود: سوگند به کسی که دانه را شکافت وانسان را آفرید، آنان مسلمان نشدند بلکه تسلیم شدند و کفر خود را پنهان کردند و چون برای خود یارانی پیدا نمودند به دشمنی خود با ما برگشتند جز اینکه نماز راترک نکردند. (330)

عمار یاسر هم به این مطلب تصریح کرده است. در جنگ صفین مردی به عمار گفت: ای ابوالیقظان مگر پیامبر نفرمود که با مردم بجنگید تا وقتی که مسلمان شوند و چون مسلمان شدند خون و مال آنها محترم است؟ عمار گفت: آری ولی به خدا سوگند که اینان مسلمان نشدند بلکه تسلیم شدند و کفر خود را پنهان ساختند تا وقتی که یارانی پیدا کردند (331)

همچنین امام سجاد در پاسخ مردی از بصره که در این باره پرسیده بود، فرمود: علی (ع) مسلمانی را نکشت بلکه آنان مسلمان نشده بودند و فقط تسلیم شده بودند و کفر خود را پنهان کرده بودند. (332)

پی آمدهای جنگ صفین