دانستنیهای علوی1 صفحه 519

که بی او گل نخندید ابر نگریست

خداوند چون منبع همه جمال ها وکمال هاست و زیبایی را چون دیگر کمالات، بی نهایت دارد، بیشترین و عمیق ترین شوق ها را در دل مؤمنان، و عارفان بر می انگیزد و آنها عاشقانه به عبادت حق می پردازند.

مولا می فرماید:

برترین مردم کسی است که به عبادت عشق ورزد و آن را در آغوش کشد، با قلب خود آن را دوست بدارد و با بدنش انجام دهد و خود را برای آن فارغ کند. چنین کسی باک ندارد که چگونه زندگی کند، در آسانی و فراخی یا در سختی و تنگی» . (167)

این گونه عبادت نه خستگی می شناسد و نه سیری، نه ضعف و نه سستی. هر چه بیشتر از زلال عبودیت بنوشد بر عطش او افزوده می شود. بهترین و عمیق ترین لذت ها را این گونه عبادت کنندگان می برند و با هیچ لذتی آن را برابر نمی شمارند: «خدایا! چه کسی است که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و تو را به دیگری بدل کند.» (168) از مولا نقل شده است:

«پاکیزه ترین و لذیذترین چیز در بهشت، محبت خدا است» . (169)

میوه شیرین عبادت

از ریشه عمیق معرفت بر می آید «هرگاه نور معرفت در دل متجلی شود، نسیم محبت وزیدن می گیرد و هر گاه نسیم محبت بوزد [محب ] در سایه محبوب انس می گیرد و [در این حال ] محبوب را بر همه چیز ترجیح می دهد و از [خواست و] فرمان های او [با دل و جان ] پیروی می کند. وقتی بر بستر انس قرار گرفت و از دستورات او پیروی کرد به روح مناجات و قرب می رسد [که آرزوی عارفان و عابدان است ].» (170)

عشق و محبت، محب را به همسویی با محبوب می کشد و در اراده و خواست محبوب فانی می گرداند و «فنا» مرتبه ای بس بلند وعظیم است که با آن حیاتی دیگر آغاز می شود، حیاتی خدایی و سراسر نور.

گر نور عشق بدل و جانت اوفتد