شبی در پایتخت بهشت صفحه 120

یکی از یاران ، امیرمومنان علی (علیه السلام ) را پرسید : ای امیر ، آیا بر گناهکاران امت می توان سلام کرد ؟ پاسخ داد : می بینی که خداوند ایشان را شایسته ی توحید می داند ، تو ایشان را شایسته ی سلام نمی دانی ؟ ! (207)

سپس می فرماید : امام (علیه السلام ) اگر چه بر پیشگیری از وقوع جرم تاکید داشت و در این راستا دمی از زدودن زمینه های وقوع گناه و بزه باز نایستاد اما اگر با گناهکاری مواجه می شد با شفقت و مهربانی از منکرش نهی و به معروف امرش می فرمود و در صورت وجوب جاری شدن حد یا تعزیر ، حکم خدا را بی هیچ ملاحظه یا کم و کاستی درباره ی وی اجرا می نمود . البته در تمامی این مراحل از اینکه می دید فردی خود را در معرض لغزش و دریافت حد و تعزیر قرار داده سخت متاثر می شد و از صمیم قلب هدایت و نجات وی را از درگاه قدس ربوبی مسالت می فرمود . جالب اینکه بسیاری از دریافت دارندگان حد و تعزیر الهی تاثر حضرت (علیه السلام ) را به خوبی درک کرده در جهت رهانیدن خویش از منجلاب گناه اقدام می کردند .

حکایت

آورده اند که یکی از دوستان امام علی (علیه السلام ) مرتکب گناهی شد و حضرت (علیه السلام ) در مقام اجرای حکم خدای وی پنجه راست او را قطع نمود . مرد با پنجه ی بریده از محل اجرای حکم بیرون آمد . در این حال فردی از خوارج با قیافه

ای ترحم آمیز جلو آمد و خطاب به وی گفت : دستت را چه کسی برید ؟

پاسخ داد : سید اوصیا و پیشوای سپید رویان عرصه محشر و قیامت ، امام هدایت علی بی ابیطالب (علیه السلام ) که ذیحق ترین مردم نسبت به مومنین است . . .

مرد که انتظار شنیدن جوابی اینگونه قاطع و دندان شکن را نداشت گفت : وای بر تو ! دستت را می برد و باز اینگونه ثناگویش هستی ؟ !

پاسخ داد : چرا ثناگویش نباشم در حالی که محبت و دوستیش با گوشت و خونم آمیخته است ؟ به خدا سوگند که دستم را جز به حقی که خدا مقرر فرمود ، قطع نکرد . (208)

سپس می افزاید : امام علیه السلام حتی نسبت به قاتل خویش نیز شفقت را از یاد نبرد

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من