شبی در پایتخت بهشت صفحه 130

می فرماید : آنان ابتدا از اینکه حضرت (علیه السلام ) مهاجرین ، انصار ، عرب ، غیر عرب ، سپید ، سیاه و حی همسران ، اصحاب و یاران را یکسان به حساب می آورد ، ابزار نارضایتی نمودند ، اما امام (علیه السلام ) ناخردسندی آنان را بی مورد دانست و فرمود : مرا فرمان می دهید تا به ستم بر کسانی که والی آنانم ، غلبه نمایم ؟ به خدا که نپذیرم تا جهان سرآید و ستاره ای در آسمان پی ستاره ای برآید . اگر مال از آن من بود همگان را برابر می دانستم - که چنین سزاست - تا چه رسد که مال ، مال خدا است . بدانید بخشیدن مال به کسی که مستحق آن نیست

، با تبذیر و اسراف یکی است . قدر بخشنده را در دنیا بالا برد و در آخرت فرو آرد . او را در دیده ی مردمان گرامی کند و نزد خدا خوار گرداند . . . (228)

سپس می فرماید : آنان چون اعتراضات را بی فایده یافتند و به بهانه های واهی دیگر سر به شورش برداشتند و کردند آنچه کردند .

سپس می افزاید : متاسفانه برق مسکوکات چشم بسیاری را کور نموده بود و الا می بایست با مشاهده ی زندگانی ساده و برخورد آن حضرت با برادرش عقیل که یک صاع گندم بیشتر از بیت المال خواسته بود و امام قطعه ای آهن تفتیده را به دست او نزدیک کرد تا آتش دوزخ را یاد وی آورد ، کمر به یاری حضرتش (علیه السلام ) می بستند و اعتلای همه جانبه ی دارالاسلام را میسر می ساختند .

امام و کارگزاران

می پرسم : مهمترین معیاری که امام (علیه السلام ) در انتخاب حکام ایالات و کارگزاران حکومت مد نظر داشتتند ، چه بود ؟

می فرماید : بهره مندی از تقوی و کاردانی

می پرسم : پس دلیل عزل بسیاری از استانداران و کارگزاران از سوی امام (علیه السلام ) (در نخستین روزهای تصدی امر خلافت ) دم بهره مندی ایشان از دو شرط مزبور بوده است ؟

می فرماید : آری ، امام (علیه السلام ) بسیاری از کارگزاران فاقد صلاحیت را که صرفا به واسطه ی خویشاوندی با دولتمردان سابق به کار گمارده شده بودند و بعضا از پرداختن به گناهان کبیره نیز ابایی نداشتند ، عزل فرمود و به

جای آنان افرادی خدا ترس ، دینمدار ، کاردان ، مجاهد ، دلسوز ، شجاع ، مورد اعتماد ، قناعت پیشه و ساده زیست را که بعضا در کمال گمنامی در دل مزارع و نخلستانهای دور به کسب روزی حلال مشغول بودند ، منصوب نمود .