شبی در پایتخت بهشت صفحه 149

حکایت

آورده اند که خلیفه ی دوم مکرر به رسو گرامی اسلام (علیه السلام ) عرضه می داشت که چرا جهاد (با آن که دل کندن ازجان ، مال ، زن و فرزند را می طلبد)

فروتر از نماز است و حضرت (صلی الله علیه وآله ) می فرمود : چون هر کس ، در ضمن جهاد جان بازد یکمرتبه

دست از جان شود و به فردوس برین پرگشاد اما برای قبولی نماز مجاهده ی همیشگی ، آن هم توام با اخلاص و حضور قلب لازم سات .

سپس می فرماید : همین که می بینم علی (علیه السلام ) نیز چونان پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله ) در گرماگرم پیکار و جهاد فی سبیل الله دست از قتال و مجاهده می کشد و به نمازی می ایستد آن چنان ژرف و بلند ، در می یابیم که جهاد بری حفظ نماز و فرهنگ نورانی مبتنی بر آن است .

حکایت

آورده اند که روزی علی (علیه السلام ) در گرماگرم جنگ ، لختی یکبار نظری به آسمان می افکند و سپس به کارزارش با دشمنان ادامه می داد . یکی از یاران جلو آمد و علت این امر نگاه کردن به آسمان را از حضرتش (علیه السلام ) جویا شد .

امام در پاسخ فرمود : مترصد اقامه ی نماز در اول وقت هستم .

عرض کرد : نماز ؟ آن هم در این موقعیت خاص جنگی ؟

امام فرمود : آری نماز ، از یاد نبرید که جهاد ما برای چیست . ما برای نماز می جنگیم .