شبی در پایتخت بهشت صفحه 154

بالاخره مصافی عظیم و حساس میان دو قهرمان درگرفت . نفسها در سینه حبس شده بود ، کسی را یارای لب گشودن نبود مگر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله که در حق علی علیه السلام دعا می کرد .

رزم و رزمجو همچنان ادامه یافت تا اینکه آن ضربتی که رسول خدا صلی الله علیه و آله از عبادت جن و انس برترش دانست بر پیکر عمرو فرو آمد و بر خاک مذلتش افکند .

علی علیه السلام در میان تکبر و بانگ شادی مسلمانان به داخل خندق

رفت تا کار را یکسره سازد اما در این هنگام عمرو به صورت مبارکش آب دهان افکند .

حضرت علیه السلام لحظه ای درنگ کرد و چون اثری از خشم شخصی در وجود خویش نیافت . با اتکا به خشمی آسمانی که در بیکران وجودش موج می زد ، عمرو را به درک واصل کرد .

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از مرگ عمرو شادمان شد ، چنانکه فرمود : قدرت ایشان به پایان آمد و از این پس نه تنها دیگر به جنگ ما نخواهد آمد بلکه این ماییم که ان شاء الله به مصاف آنها خواهیم شتافت .

با مرگ ذلت بار سرکرده ی مشرکان و فرار همراهان وی ، ترسی عظیم در دل مشرکان خانه کرد و تحت تاثیر همین ترس و پاره ی دیگر از رویدادها (از جمله وزش تندبادی بسیار سرد که چادر و خیام مشرکان را از جا کند و دیگها را از روی اجاقها واژگون نمود) شیرازه ی امور لشکر ده هزار نفری ضلالت از هم گسیخت و حصر مدینه درهم شکست .

بعدها هر وقت رسول خدا صلی الله علیه و آله به یاد این جنگ که خندق یا احزاب نام گرفت می افتاد می فرمود : ضربه علی یوم الخندق افضل من عباده الثقلین ، یعنی ضربت علی در روز خندق از عبادت جن و انس برتر بود . (256)

سپس می افزاید : اما سوال دوم شما چه بود ؟

می گویم : برتری نماز بر جهاد امری است که اسلام بدان تصریح دارد ، حال چگونه است که ضربت شکوهمند علی علیه السلام