شبی در پایتخت بهشت صفحه 159

چون درآمد ، در میان ، غیر خدا

تیغ را ، اندر میان کردن سزا (257)

سپس می فرماید : امام علیه السلام خود در این زمینه (وجود اخلاص در تمامی اعمالش از جمله جهاد) فرمود : ما- در میدان کارزار - با رسول خدا بودیم . پدران ، پسران ، برادران و عموهای خویش را می کشتیم و در خون می آلودیم . این خویشاوندکشی - ما را ناخوش نمی نمود - بلکه بر ایمانمان می افزود ، که در راه راست پابرجا بودیم ،

و در سختی ها شکیبا ، و در جهاد با دشمن کوشا . گاه تنی از ما و تنی از سپاه دشمن به یکدیگر می جستند ، و چون دو گاو سر و تن هم را می خستند . هر یک می خواست جام مرگ را به دیگری بپیماید و از شربت مرگش سیراب نماید . گاه نصرت از آن ما بود ، و گاه دشمن گوی پیروزی را می ربود . چون خداوند - ما را آزمود - و صدق ما را مشاهدت فرمود ، دشمن ما را خوار ساخت ، و رایت پیروزی ما را برافروخت ، چندانکه اسلام به هر شهر و دیار رسید ، و حکومت آن در آفاق پدیدار گردید . . . (258)

امام و جهاد جوانمردانه

می پرسم : بر جهادی که امام علی علیه السلام بدان می پرداخت چه ویژگیهایی مترتب بود ؟

می فرماید : علی علیه السلام جهاد فی سبیل الله را طاعت خدای تعالی می دانست و به هنگام رزم و قتال ، خویش را در محراب عبادت می یافت از این رو در تبعیت محض از شرع و شارع مقدس صلی الله علیه و آله رعایت موارد ذیل را بر خود و لشکریانش واجب می دانست .

- اقامه ی نماز در اول وقت (چنانکه حضرتش از پرداختن به نماز شب نیز فروگذار نمی فرمود . )

- انذار لشکر دشمن و اتمام حجت بر آنان

- پیشگام نبودن در آغاز جنگ