شبی در پایتخت بهشت صفحه 189

می پرسم : پاسخ امام (علیه السلام ) چه بود ؟

می فرماید : پاسخی که خود جلوه ی درخشان دیگری از سیره ی عبادی وصف ناپذیر امام (علیه السلام ) را در معرض نمایش قرار می دهد .

سپس می فرماید : پاسخی که خود جلوه ی درخشان دیگری از سیره ی عبادی وصف ناپذیر امام (علیه السلام ) را در معرض نمایش قرار می دهد .

سپس می فرماید : امام در پاسخ فرمود : چه از این شگفت انگیزتر و عجیب تر که شما از من می خواهید قاتل

خود را (قبل از انجام جنایت قصاص نموده و) بکشم

می گویم : بدین ترتیب امام (علیه السلام ) خود را فدای عدالت نموده نه بالعکس

می فرماید : آری ، همین طور است ، چنانکه درباره ی حضرتش گفته اند : قتل علی فی محراب عباده لشده ععدله

سپس می فرماید : نکته ای که در این جا می بایست بدان اشارت داشت ، آن است که امام (علیه السلام ) در آن شرایط حساس و خطرناک بازهم خود شخصا اقامه ی جماعت در مسجد کوفه را عهده دار بود ؛ آن هم نه تنها برای نماز جمعه بلکه برای نمازهای یومیه از جمله فریضه ی چنانکه می بینیم در محراب عبادت و در اثنای اقامه ی نماز صبح محتمل ضربت بدبخت ترین فرد تمامی تاریخ حیات انسانی می شود و با مظلومیتی که در فهم نمی گنجد ، به شهادت نائل می شود .

سپس می افزاید : سیره ی عبادی امام (علیه السلام ) آن گونه است که هنگام ضربت خوردن نیز ضمن آنکه به جای برآوردن آه و ناله ، فریاد برمی آورد : فزت و رب الکعبه ؛ به خدا کعبه رستگار شدم ، نگران کم شدن مقدار عبادات و تهجد خویش به واسطه ی تحلیل رفتن توان جسمی و بدنی می شود ، حالی که حضرت (علیه السلام ) خود می دانست در بستر افتادنش نیز دو رورزی بیشتر به درازا نمی کشد و به شرف شهادت نائل می آید :

حکایت