شبی در پایتخت بهشت صفحه 32

می فرماید : آری

می گویم : پس تلاش برای حفظ جان پیامبر (صلی الله علیه وآله ) ضرورتی داشته است ؟ می فرماید : آری ، چرا که اراده ی خداوند بر این تعلق گرفته بود که جان گرامی پیامبر خود را از طریق مجاری طبیعی و اسباب عقلی از جمله تلاش و جان نثاری اصحاب و در راس ایشان امام

علی بن ابیطالب (علیه السلام ) پاس بدارد ، نه از طریق اعمال قدرت صرف . گواه این مطلب علاوه بر زندگینامه ی نورانی رسول اکرم (صلی الله علیه وآله ) آیه ی شریفه ی ذیل است که امکان به خطر افتادن جان عزیز آن حضرت (صلی الله علیه وآله ) را منتفی نمی سازد : و ما محمد الا رسول قد خلت من قبله الرسل . . . ؛ (46) یعنی محمد ، تنها ، پیامبری (از سوی خداوند) است ، پیش از او پیامبرانی آمده اند و رفته اند هرگاه بمیرد و یا کشته شود آیا شما به افکار و عقاید جاهلیت برمی گردید ؟ هر کس عقب گرد نماید به خدا زیانی نمی زند ، خداوند سپاسگزاران را سزای نیک می دهد .

حکایت

در ماه ربیع الاول سنه ی سیزدهم بعثت مشرکان مکه پس از بحثی مفصل و داغ با اشارات پیرمردی ناشناس (که در برخی از منابع او را شیطان دانسته اند) بر آن شدند تا جهت خاموش ساختن ندای توحید و اطفای نورانیت چراغ فروزان هدایت و رستگاری دین مبین اسلام گروهی متشکل از جنگجویان قبایل مختلف را جهت یورش شبانه به خانه ی وحی و به شهادت رساندن وجود نازنین حضرت ختمی مرتبت ، محمد مصطفی (علیه السلام ) برگزیده اند .

چون زمان اجرای این تصمیم شوم نزدیک شود ، فرشته ی وحی فرود آمد و ضمن افشای نقشه ی ننگین مشرکان از رسول خدا (صلی الله علیه وآله ) خواست اقدام به مهاجرت به سوی شهر یثرب فرماید ؛ اما قبل از آن فردی را جهت

خوابیدن در جایگاه خویش برگزیند تا مشرکان تصور کنند که پیامبر (صلی الله علیه وآله ) در خانه است .

رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله ) برادر ، وصی و جانشین خویش علی (علیه السلام ) را از مضمون پیام فرشته ی وحی آگاه ساخت و چون همیشه او را آماده ی فداکاری و جانفشانی در راه خدا یافت .

علی (علیه السلام ) با ایمان کامل به حقیقت اسلام که عبارت از تسلیم بودن در پیشگاه قدس ربوبی است (47) پس از عزیمت مخفیانه و شب هنگام رسول خدا (صلی الله علیه وآله ) به سوی شهر یثرب در بستر حضرتش آرمید و پوشش سبز رنگی را نیز بر سر کشید .

پاسی از شب گذشته چهل نفر تروریست مسلح ، رفته رفته حلقه ی محاصره خانه ی وحی را تنگ و تنگتر نمودند . هر از چند گاهی نیز یکی از آنان از شکاف در به درون می نگریست تا از تداوم حضور پیامبر (صلی الله علیه وآله ) در بیت خاطر جمع شوند . آنان به عمد حمله را تا نزدیکی های صبح به تاخیر انداختند تا بنی هاشم ببیند که قاتل محمد (صلی الله علیه وآله ) یک فرد مشخص نیست تا درصدد خونخواهی برنیایند . با دمیدن سپیده صبح مشرکان مهاجم به حجره ی شریف نبوی (صلی الله علیه وآله ) هجوم بردند ، اما در کمال بهت و ناباوری علی (علیه السلام ) را دیدند که با نهایت خونسردی و آرامش سر از بالین برداشته و نگاه معنادار تحقیر کننده ای بر آنان افکنده است . (48)