زیبایی های اخلاق صفحه 157

نشست و برخاست با فقیران،به خانه ی آنان رفتن،با آنان عاشقانه معاشرت کردن،و به آنان محبت ورزیدن،آلودگی کبر را از قلب می زداید و نقش زیبای تواضع را بر صفحه ی جان صورت گری می کند و بیماری نخوت و خودبینی و فخرفروشی را درمان می کند و راه رسیدن به فیوضات الهی را هموار می نماید و نهایتاً انسان را محبوب خدا می کند.

متکبّران-که از رحمت پروردگار محرومند و از اخلاق پیامبران و امامان دورند و درونی آلوده دارند-از نشست و برخاست با فقیران امتناع می ورزند و از نزدیک شدن به تهیدستان و افتادگان دوری می جویند.درِ خانه ی آنان به روی اینان که گاهی در میانشان اهل اللّٰه هستند بسته است.

این خودخواهان مغرور و آلودگانی که نشست و برخاست با فقیران و محبت ورزیدن به آنان را برای خود ننگ و عار می دانند گویا خبر ندارند که پیامبر فرموده است:

لَا یَدخُلُ الجَنّهَ مَن کَانَ فِی قَلْبِهِ مِثقالُ حَبّهٍ مِن خَردَلٍ مِنْ کِبْرٍ... (1).

کسی که در دلش به وزن دانه ی خردلی از کبر است وارد بهشت نمی شود !

و گویا نمی دانند که گاهی بندگان خاص خدا و عباد روشن ضمیر حق در میان این طایفه اند که از هر جهت قابل احترامند.

داستان جنید بغدادی و مسکین

جنید می گوید.وارد مسجدی شدم،فردی را دیدم که به مردم می گفت.اگر امکان حل مشکل من برای شما فراهم است مشکلم را حل کنید.در دلم گذشت