زیبایی های اخلاق صفحه 16

چون به قیامت وارد شود جایگاهی جز آتش نخواهد یافت،به ناچار به آتش کشیده می شود.و چنان که در دنیا هرگاه از گناهی فارغ می شد دوباره با فراهم شدن شرایط به آن گناه باز می گشت،در قیامت هم هربار که بخواهد از دوزخ درآید به آن بازش می گردانند و به او می گویند:

«ذُوقُوا عَذٰابَ النّٰارِ الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ» (1).

عذاب آتشی را که همواره انکار می کردی بچش !!

2-کُلّما أرادوا أن یخرجوا منها...

جاذبه ی درون و کشش باطن نسبت به حق که گاهی از آن به عنوان فطرت یاد می شود،وقتی تقویت شود عشق به کمال در سراسر وجود انسان جلوه می کند، و زمینه ی رسیدن به کمال را به کمک عبادت و طاعت و ایمان و اخلاص فراهم می آورد.جلوه ی کامل این کشش در قیامت ظهور می کند و آنجاست که میل مؤمن به لقای حق و بهشت عنبر سرشت او را به دیدار وجه ربّ و رسیدن به بهشت یاری می دهد.

ولی شخص فاسق چون فطرت و جاذبه ی باطنی خود را در دنیا با لبه ی تیز شمشیر گناه نابود کرده،در قیامت نمی تواند او را برای رسیدن به لقای معنوی و بهشت ابدی کمک دهد.می خواهد که از دوزخ درآید،ولی قدرت و توانی در باطن و ظاهر او نیست که به او کمک دهد تا از عذاب رهایی یابد.

3-فمأواهم النار

اینان سزاوار آتش دوزخند؛زیرا سخن حق و وعده ی الهی را نسبت به قیامت