زیبایی های اخلاق صفحه 350

ما وقتی از خدا برای آنان آمرزش بخواهیم،چه بسا جلوه ی آمرزش حق در افق وجودشان زمینه ساز تحول و تغییری بنیادی در زندگی آنان گردد.

خدا و پیامبر با اثبات این حق بر عهده ی ما خواسته اند ما درباره ی گناهکار نیت خیر و قدم مثبت داشته باشیم نه این که آنان را طرد کرده و با خشونت با آنان رفتار کنیم و آنان را از جامعه ی ایمانی دلسرد نموده به دور شدنشان از حوزه ی ایمان و بیشتر غرق شدنشان در فساد و گناه کمک کنیم.

بر ما لازم است با این گونه برخوردهای معنوی و ملکوتی نسبت به گناهکار آبروداری کنیم،از او و گناهانش جایی و با کسی سخن نگوییم و اگر خود را درباره ی او ناچار به سخن دیدیم،فقط با خدا درباره ی او سخن بگوییم و سخن ما هم درخواست آمرزش برای او باشد.

بسیار اتفاق می افتد که ما از گناهان فراوان شخصی آگاه می شویم ولی هنگامی که این شخص گناهکار از دنیا می رود و ما به عنوان کاری واجب برای نماز خواندن به او در کنار جنازه اش می ایستیم در عین آگاه بودن به گناهانش باید در نماز واجب میت بگوییم:

اللهمّ إنّا لَا نَعْلَمُ مِنْهُ إلَّا خَیْراً .

خدایا ما از او جز خیر و خوبی چیزی نمی دانیم !!

در حقیقت روایات وجوب حفظ آبروی مسلمان و نماز میت که نمازی واجب است به ما درس می دهند که بر شما لازم است نسبت به زنده و مرده ی مسلمان آبروداری کنید !!

داستانی آموزنده درباره ی آبروداری

محدث قمی معروف به حاج شیخ عباس رضوان اللّٰه تعالی علیه در حاشیه ی کتاب شریف«مفاتیح الجنان»از شیخ کفعمی و فیض کاشانی روایت می کند که هرکس سوره ی شمس و لیل و قدر و کافرون و توحید و فلق و ناس و اخلاص را