داستانهائی از زندگی علماء صفحه 21

اِذا جاءَ المَوتُ بِطالِبِ العِلمِ ماتَ وَ هُوَ شَهیدٌ :

هرگاه مرگ جویای علم و دانش فرا رسید شهید

می میرد .

حضرت محمد صلی الله علیه و آله نهج الفصاحه

شفاعت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام

در ماه مبارک رمضان سال یکهزار و سیصد و هفتاد و شش هجری قمری برای زیارت حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام و اقامت در کربلای مُعلّی از نجف اشرف که محلّ اقامت دائمی بود با عیالات به کربلا مشرّف شدیم و اطاقی تهیّه نموده و از برکات حضرت سیدالشّهداء علیه السلام بهره مند می شدیم .

در آن سال ماه مبارک رمضان در فصل گرما بود و عادت من چنین بود که شبها چون کوتاه بود نمی خوابیدم و صبحها تا دو ساعت به ظهر مانده می خوابیدم و سپس وضو می گرفتم و عازم حرم مطهّر می شدم ؛ در حرم تا ظهر می ماندم و نماز را بجا آورده ، به منزل مراجعت می کردم .

دوستی داشتم بنام حاج عبدالزّهرا که عرب بود و مردی متدیّن و روشن ضمیر و ساکن کاظمین .

او گاهی به کربلا بخصوص در شبهای جمعه برای زیارت مشرّف می شد و برای اینکه روزه اش نشکند همان شب پس از زیارت مراجعت می کرد . ( خدایش رحمت کند ) .

یکی از روزها که من بر حسب عادت از خواب بیدار شدم ووضو ساختم که به حرم مطهّر مشرّف گردم دیدم حالم سنگین است و قبض عجیبی مرا گرفته است . با مشقّت و فشار زیاد تا صحن مطهّر آمدم ولی هیچ میل به تشرّف نداشتم ؛ مدّتی در گوشه صحن نشستم ، هیچ میلی به تشرّف پیدا نشد تا نزدیک ظهر شد .