داستانهائی از زندگی علماء صفحه 85

شفاعت امامان در دنیا

حضرت آیه اللّه العظمی حاج آقا سیّد جمالدّین گلپایگانی ( اعلی اللّه مقامه الشّریف ) برای آیه اللّه سیّد محمّد حسینی تهرانی نقل می کرد : در مرحله ای از مراحل سیر و سلوک حال عجیبی پیدا کردم . به این کیفیّت که نفس خود را افاضه کننده علم و قدرت و رزق و حیات به جمیع موجودات می دیدم به این صورت که هر موجودی از موجودات از من امداد می گیرد و من عطاکننده و مبداء فیض هستم .

این حال من بود و از طرفی می دانستم که این حال خوبی نیست ، چون پروردگار متعال منشاء همه خیرات است و افاضه کننده رحمت .

چند شبانه روز اینحال در من وجود داشت و هر چه به حرم مطهّر حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام مشرّف شدم و در دل تقاضای برطرف شدن این حالت را نمودم سودی نبخشید تا بالاخره تصمیم گرفتم به کاظمین مشرّف شوم و باب الحوائج حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را شفیع قرار دهم تا پروردگار متعال مرا از این ورطه نجات دهد .

هوا سرد بود . به قصد زیارت مرقد مطهّر امام هفتم علیه السلام از نجف عازم کاظمین شدم و چون وارد شدم یکسره به حرم مشرّف شدم . فرشهای جلوی ضریح را برداشته بودند . سرِ خود را در مقابل ضریح ، روی سنگهای مرمر گذاشتم و آنقدر گریه کردم که آب اشک چشمم بر روی سنگها جاری

شد .

هنوز سر از زمین برنداشته بودم که حضرت شفاعت نمودند و حال من عوض شد و فهمیدم که من کیستم . من ذرّه ای هم نیستم . من به قدر پرِ کاهی هم قدرت ندارم . اینها همه مال خداست و بس . اوست منبع فیض مطلق و زنده و زنده کننده و مالک و علم بخشنده و قادر و قدرت دهنده و رازق و روزی رساننده و نفس من آیتی از ظهور آن نور مطلق است .

در اینحال برخاستم و زیارت و نماز را بجا آوردم و به نجف اشرف مراجعت نمودم و چند شبانه روز باز پروردگار را آنگونه که هست در تمام عوالم می دیدم تا اینکه یکبار به حرم مطهّر آقا امیرالمؤ منین علیه السلام مشرّف شدم و در وقت مراجعت به منزل در میان کوچه حالتی به من دست داد که از توصیف خارج است . قریب ده دقیقه سر به دیوار گذاردم و قدرت بر حرکت نداشتم .

این حالی بود که امیرالمؤ منان علیه السلام مرحمت نمودند و از حال بدست آمده در حرم آقا موسی بن جعفر علیه السلام عالی تر بود و آن حال مقدّمه حصول این حال بود .

آری ! این شاهد زنده ای است از شفاعت آن امامان وسروران . ( 77 )