200داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع) صفحه 102

((ای یزید ! به خدا قسم تو جز پوست خود نشکافتی و جز گوشت بدن خود قطع نکردی و خواه ناخواه به زودی نزد رسول خدا (ص ) باز خواهی گشت و اهل بیت (ع ) و پاره های تنش را نزد او در ((حظیره القدس )) خواهی یافت ؛ همان روز که خداوند پراکندگی آنان را به اجتماع مبدل گرداند . ((و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند رهم یرزقون ))(146)؛ هرگز نپندارید آنان که در راه خدا کشته

شده اند مردگانند ، بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می یابند .

((و به زودی تو ، و آن کس که تو را به این مقام رسانید و بر گردن مؤ منان مسلط کرد ، خواهید دانست کدام یک از ما بدکارتر و از نظر نیرو ، ضعیف تریم ؛ در آن روزی که داور خداست و دشمن طرف مقابل تو ، جد ماست و اعضای بدنت علیه تو گواهی خواهند داد . . . در آن هنگام که تو جز به اعمالی که از پیش فرستاده ای دسترسی نخواهی داشت ، به پسر مرجانه پناه می بری و او نیز به تو پناه می برد ، در حالی که ناتوانی و پریشانی خود و همکاران و یارانت را در برابر میزان عدل الهی خواهی دید . آن گاه در می یابی که بهترین توشه ای که برای خود اندوخته ای ، کشتن ذریه محمد (صلی الله علیه و آله و سلم ) می باشد ! ! ))

یزید از شنیدن این سخنان ، که چون نیزه ای بر قلبش وارد شده بود ، از وحشت و تاءثر بر خود می لرزید و توانایی پاسخ گفتن نداشت . ناچار روی را از زینب (س ) بگردانید .

پس از چندی که حضرت سجاد (ع ) نیز سخنانی به او فرمود ، شروع کرد به ناسزا و لعنت بر ابن مرجانه فرستادن ، تا اینکه شاید خودش را از آن مهلکه نجات دهد ! سپس دستور داد تا اهل بیت را با کمال احترام !

به مدینه برگردانند . (147)

نفرین زینب (س ) در مجلس یزید

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

از کتاب مقتل ابن عصفور

(متوفی سال 666 یا 669) است ، اینکه یکی از بی خردان پست فرومایه در مجلس یزید (خدا او را لعنت نموده از رحمتش دور گرداند) گفت : حسین در گروهی از اصحاب و یاران و خویشان و کسانش (به کربلا) آمد ، پس ما برایشان هجوم و تاخت و تاز نمودیم و برخی از آنان به برخی پناه می برد و ساعتی نگذشت مگر آنکه همه آنها را کشتیم .