200داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع) صفحه 112

آن زن با شنیدن این مطلب ، همانند شخص صاعقه زده مدتی خیره خیره به علیا مخدره زینب نظر کرد و سپس ناگهان نعره ای زد و بی هوش

بر روی زمین بیفتاد . چون به هوش آمد چنان نعره ((واحسیناه ، واسیداه ، وا اماماه ، واغریباه ، واقتیل اولاد علی )) از جگر بر کشید که آسمان و زمین را منقلب کرد . (160)

قصه زنی که نذر کرد

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

نیز در بحر المصائب می خوانیم : یک روز زنی طبقی از طعام آورد و در نزد علیا مخدره گذارد . آن علیا مخدره فرمود : این چه طعامی است ؟ مگر نمی دانی که صدقه بر ما حرام است ؟ عرض کرد : ای زن اسیر ، به خدا قسم صدقه نیست ، بلکه نذری است که بر من لازم است و برای هر غریب و اسیر می برم . حضرت زینب (س ) فرمود این عهد و نذر چیست ؟ عرض کرد : من در ایام کودکی در مدینه رسول خدا (ص ) بودم و در آنجا به مرضی دچار شدم که اطبا از معالجه آن عاجز آمدند . چون پدر و مادرم از دوستان اهل بیت بودند برای استشفا مرا به دارالشفای امیرالمؤ منین (ع ) بردند و از بتول عذرا فاطمه زهرا(س ) طلب شفا نمودند . در آن حال حضرت حسین (ع ) نمودار شد . امیرالمؤ منین (ع ) فرمود : ای فرزند ، دست بر سر این دختر بگذار و از خداوند شفای این دختر را بخواه ! پس دست بر سر من گذاشت و من در همان حال شفا یافتم و از برکت مولایم حسین (ع ) تاکنون مرضی در خود نیافتم . پس از آن ، گردش لیل و نهار مرا به این دیار افکند و

از ملاقات موالیان خود محروم ساخت . لذا بر خود لازم کردم و نذر نمودم که هر گاه اسیر و غریبی را ببینم ، چندان که مرا ممکن می شود برای سلامتی آقایم حسین (ع ) به آنها احسان کنم ، باشد که یک مرتبه دیگر به زیارت ایشان نایل بشوم و جمال ایشان را زیارت کنم .

آن زن چون سخن را بدین جا رسانید ، علیا مخدره زینب (س ) صیحه از دل بر کشید و فرمود : یا امه الله ، همین قدر بدان که نذرت تمام و کارت به انجام رسید و از حالت انتظار بیرون آمدی . همانا من زینب دختر امیرالمؤ منینم و این اسیران ، اهل بیت رسول خداوند مبین هستند و این هم سر حسین (ع ) است که بر در خانه یزید منصوب است .

آن زن صالحه از شنیدن این کلام جانسوز ، فریاد ناله بر آورد و مدتی از خود بیخود شد . چون به هوش آمد خود را بر روی دست و پای ایشان انداخت و همی بوسید و خروشید و ناله ((واسیداه ، وااماماه و واغریباه )) به گنبد دوار رسانید و چنان شور و آشوب بر آورد که گفتی واقعه کربلا نمودار شده است . سپس در بقیه عمر خود از ناله و گریه بر حضرت سیدالشهداء (ع ) ساکت نشد تا به جوار حق پیوست (161)

زن یزید به خرابه شام می آید

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ