200داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع) صفحه 57

کرده وصیت مادرم تا من ببوسم حنجرت

آهسته رو ، آهسته رو ، آهسته رو

دلداری امام بر زینب (س )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

حضرت زینب (س ) از برادر دل نمی کند ، به دست و پای برادر افتاد و بوسید ، سایر بانوان حرم ، آن حضرت را محاصره کرده و دست و پای او را می بوسیدند و گریه می کردند ، امام آنها را آرام کرد و به خیمه برگردانید ، سپس خواهرش را به تنهایی طلبید و او را دلداری داد .

((و امر یده علی صدرها وسکنها من الجزع ))؛ سرانجام ، امام حسین (ع ) دستش را بر سینه خواهرش زینب کشید ، زینب آرام گرفت و دیگر بی قراری نکرد .

امام به او فرمود : افرادی که صبر می کنند ، پاداش بسیار در پیشگاه خدا دارند ، صبر کن تا به پاداشهای الهی برسی . . .

آن گاه زینب (س ) خشنود شد و اظهار سرور کرد و عرض کرد : ((یا ابن امی طب نفسا و قرعینا فانک تجدنی کما تحب و ترضی ))؛ ای پسر مادرم . خاطرت شاد و چشمت روشن باد ، چرا که مرا آن گونه که دوست داری و خشنود

هستی ، خواهی یافت .

زبان حال زینب (س ) در این وقت این بود :