200داستان از فضایل ، مصایب و کرامات حضرت زینب (ع) صفحه 59

عالمی زین دم زدن بر هم مزن (87)

درخواست پیراهن کهنه

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

امام حسین (ع ) به خواهرش زینب فرمود : ای خواهر ! جامه کهنه ای که کسی از مردم در آن رغبت ننموده و خواهانش نباشد برای من بیاور که آن را زیر لباسها و جامه هایم قرار دهم (بپوشم ) تا پس از کشته شدنم (آن را نبرده ) برهنه ام نکنند ، پس فریادهای زنان به گریه شیون بلند شد .

سپس جامه کهنه ای آوردند و امام حسین (ع ) آن را چاک زده و اطراف و کنارهایش را پاره کرد ، و زیر جامه هایش قرار داد و آن حضرت را شلوار تازه ای بود که آن را نیز پاره کرد تا از آن بزرگوار ربوده نشود (دشمن غارت ننموده به یغما و چپاول نبرد) و چون کشته شد مردی قصد و آهنگ آن حضرت را نموده آن

جامه و شلوار را از او ربود و در بیابان روی زمین گرم عریان و برهنه اش گذاشت و در همان حال دو دستش شل و خشک شده از کار افتاد و عذاب و کیفر و رسوایی به او روی آورد ، و هنگامی که امام حسین (ع ) آن جامه پاره شده را پوشید اهل و کسان و فرزندانش را وداع کرده و بدرود گفت وداع و بدرود مفارق و جدا شونده ای که هرگز باز نمی گردد . ((صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین )) . (88)

وقتی امام از روی اسب افتاد

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

وقتی که امام حسین (ع ) از اسب به روی زمین افتاد ، زینب دختر علی (ع ) از خیمه بیرون آمد در حالی که دو گوشواره اش (از بسیاری اضطراب و نگرانی ) میان دو گوشش جولان داشته و می گردید ، و می فرمود : کاش آسمان بر زمین می چسبید ، ای عمر پسر سعد ! آیا ابوعبدالله امام حسین (ع ) را می کشند و تو به سوی آن حضرت می نگری ؟ و اشکهای (چشم ) عمر بر دو گونه اش جاری و روان بود ، در حالی که روی خود را از آن مخدره بر می گرداند ، و امام حسین (ع ) نشسته و در برش جبه و جامه گشاده ای از خز (که روی جامه ها به تن می کنند) بود ، و مردم از (کشتن ) آن بزرگوار پرهیز می کردند ، پس شمر فریاد زد ، وای بر شما ! چه انتظار دارید و چشم به راه چه هستید درباره آن حضرت

؟ او را بکشید ، مادرهایتان شما را گم کنند و از دست بدهند (بمیرید تا مادرهایتان بی فرزند باشند)(89)