کتابخانه بالقرآن

اوصاف امیرالمؤمنین علیه السلام (بیش از 2هزار منقبت) صفحه 314

صفحه 314

1- 1758. بحارالانوار، ج 34، ص 267؛ التمحیص، ص 610.

«دست مرا همان انزع بطین که باب یقین است، قطع کرد. او که ریسمان محکم الهی و شافع روز قیامت است و کسی که 51 رکعت نماز می خواند.

دست مرا کسی قطع کرد که امام پرهیزکاری و پسر عموی مصطفی است، او که برادر و همراه پیامبر برگزیده است، همان که شیر بیشه، باران رحمت، و مرگ دشمنان و کلید بخشش و احسان و چراغ تاریکی ها است.

دست مرا امام به حقّ و بهترین خلق خدا قطع کرد، او که فاروق دین، آقای عابدان، پیشوای پرهیزکاران، بهترین هدایت یافتگان، برترین سابقان، و حجّت خداوند بر تمام خلق است.

دست مرا کسی قطع کرد که چنین اوصافی دارد: امام است، دولتمند است، بدری اُحدی مکی مدنی ابطحی هاشمی قرشی است، آقامنش، مولوی طالبی است، دلیر و قوی، دانا و باهوش است، و همان که ولی و وصی پیامبر است.

دست مرا کسی قطع کرد که کننده در خیبر است، او که قاتل مرحب است و قاتل هرکه به خدا کافر شود، او برترین کسی است که حجّ و عمره به جای آورده و تهلیل و تکبیر گفته و روزه گرفته و افطار نموده و حلق و قربانی فرموده است.

دست مرا کسی قطع کرده که شجاع جری است، جواد و سخی و بهلول است، و اصل او نیز شریف است، پسر عموی رسول خدا، همسر زهرای بتول، شمشیر کشیده خدا، و همان که خورشید به هنگام غروب برایش برگشت.

دست مرا کسی قطع کرد که به دو قبله نماز خواند، با دو شمشیر جنگید، با دو نیزه نبرد کرد، او که وارث مشعرین است و یک لحظه هم شرک نورزیده، او باسخاوت ترین مردم و خطیب ترین آنان است، او پدر حسن و حسین است.

دست مرا کسی قطع کرد که چشم بینا در مشرق و مغرب است، همان که تاج لؤی بن غالب است، شیر همیشه پیروز خدا علی بن ابی طالب که برترین و کامل ترین درودها و تحیات بر او باد».

وقتی این تعریف ها را نمود و رفت، ابن کوّاء خدمت مولا امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و گفت: با اینکه دست این دزد را قطع کردی؛ ولی این همه تعریف و تمجید کرد.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: بروید او را حاضر کنید. او را آوردند، فرمود: من دست تو را قطع کردم، پس چرا این همه ثنای مرا گفتی؟

گفت: شما به همان حقّ و حکمی که خدا و رسولش واجب نمودند، عمل کردی.

امام دست قطع شده او را گرفت، پارچه ای پیچید، به نماز ایستاد و دعا کرد ... بعد فرمود: دستش را باز کنید. نگاه کردند، دیدند دستش سالم است.

امام علی علیه السلام به ابن کوّاء فرمود: مگر نگفتم ما دوستانی داریم که اگر قطعه قطعه هم بشوند دست از ما بر نمی دارند، و نیز دشمنانی داریم که اگر عسل به دهانشان بگذاریم باز از دشمنی دست برنمی دارند؟!

1656 أَزالَ الشُّکُوکَ

شک و شبهه ها را از بین برده و زایل می کند.

همچنین مراجعه شود به: أَبَدَّ الْأَوْصافَ [1630]

1657 أَسْبَغَ الطَّهُورَ فِی السَّبَراتِ

در گرما و سرما مراعات طهارت را می کرد و به طور کامل طهارت می گرفت.

همچنین مراجعه شود به: أَخَذَ الْعِلْمَ فَوَفَّرَهُ [1648]

1658 اسْتُقِی عُرُوقُهُ مِنْ مَنْبَعِ النُّبُوَّهِ

رگ و ریشه های بدنش از سرچشمه نبوت سیراب شده است.

علّامه مجلسی رحمه الله در مورد مقایسه امام علی علیه السلام با سایر مردم چنین نقل می کند:

«فَمَنِ اسْتُقِی عُرُوقُهُ مِنْ مَنْبَعِ النُّبُوَّهِ، وَرَضَعَتْ شَجَرَتُهُ ثُدْی الرِّسالَهِ، وَتَهَدَّلَتْ أَغْصانُهُ عَنْ نَبْعَهِ الْإِمامَهِ، وَنَشَأَ فِی دارِ الْوَحْی، وَرُبِّی فِی بَیتِ التَّنْزِیلِ، وَلَمْ یفارِقْ النَّبِی فِی حالِ حَیاتِهِ إِلی حالِ وَفاتِهِ، لا یقاسُ بِسائِرِ النّاسِ»؛(1)