فرهنگ صفات (اخلاقی) صفحه 444

1- 631. مستدرک الوسائل، ج 9، ص 126، باب 132 از عِشره، ح 50؛ نظیر آن: بحارالأنوار، ج 75، ص 222

2- 632. مستدرک الوسائل، ج 9، ص 126، ح 51

3- 633. همان، ص 125، ح 48

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«کسی که دیگری را به آنچه در اوست غیبت نماید، از ولایت خداوند خارج شده، به ولایت شیطان داخل می گردد.

و پدرم از پدران خود نقل کردند که رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمودند: هر کس مؤمنی را به چیزی که در اوست غیبت کند، خداوند هیچ گاه میان آن دو در بهشت جمع نمی کند، و هر کس مؤمنی را به آنچه در او نیست غیبت نماید، عصمت میان آن دو بریده می شود و غیبت کننده در دوزخ جاودانه گردد! وای که چه بد سرانجامی است!»(1)

غیبت کننده مبغوض ترین افراد است.

امیر مؤمنان علیه السلام می فرمایند:

«أَبْغَضُ الْخَلائِقِ إِلَی اللَّهِ الْمُغْتابُ.»(2)

«مبغوض ترین مخلوقات نزد خداوند غیبت کننده است.»

برخی دیگر از آثار تکان دهنده و ویرانگر غیبت از این قرار است:

غیبت ظلمی آشکار به حقوق دیگران است که آبرو، حرمت و حیثیت آنان را مورد تهاجم قرار می دهد.

غیبت بذر بدبینی، کینه، دشمنی و نفاق را در دل ها افشانده، پیوندهای اجتماعی را سست می کند؛ روح برادری و صمیمیت را از بین برده، سرمایه اعتماد همگانی را نابود و پایه های همدلی و همکاری را متزلزل می سازد و بسا سرچشمه درگیری ها و جنگ های ویرانگر می گردد.