مهرِ یَار محور مودّتها صفحه 67

نظریه‌ی آیت‌الله طباطبائی قدس در مورد مدعی رؤیت

[مذهب باب ]

چون در زمان غیبت صغری اختلاف عظیمی در میان شیعه افتاد تقریباً در مذهب بیست فرقه گردیدند که فتنه‌ی بزرگی به پا شده بود.

چنانچه در جلد 13 بحار و سایر کتب غیبت شرحی دارد.

غرض که در همان زمان مذهب باب طلوع کرد که چند نفری دعوی نمودند که ما خدمت امام علیه السلام می‌رسیم و ما باب منزل غیبیه‌ی آن حضرتیم و باید ارجاع احکام دین و اموال و وجوهات به ما بشود و به دست ما برسد. با آنکه سفرای عظام هم در این مدت بودند، مع ذلک بر بعض از عوام شیعه امر مشتبه شده بود تا آنکه از ناحیه‌ی حضرت صاحب عجل الله تعالی فرجه الشریف لعن آنها صادر گردید.

و این کرشمه تا بعد از زمان غیبت صغری هم بود که خَلَفاً عن سَلَف دعوی نیابت خاصّه و ادعای رؤیت می‌نمودند. و کم کاری به دعوی مهدویت نوعیه و رکن رابع کشید تا زماننا هذا که این ترّهات و خرافات باقی است.

غرض که گمان نویسنده این است که به جهت جلوگیری از این دعاوی باطله و دکّان شیاطین مجسمه، حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف نوشتند از برای سَمَری که سفیر چهارمی بود، که دیگر نایبی برای خود نصب نکن که درب بسته شده و هر کس بعد از این ادعای رؤیت نماید او را تکذیب نماید.

این تقریب توقیع بود و الاّ توقیع مبارک فی الجمله مفصّل است و شاهد مدعی که حضرت علیه السلام به لفظ ادّعا تعبیر فرموده که «من ادّعی الرؤیه» بوده باشد.

یعنی کسی که ادعا نموده که من خدمت امام علیه السلام می‌رسم او را تکذیب کنید که خود این ادعا دلالت بر کذبش می‌نماید.

زیرا که اگر خدمت امام علیه السلام می‌رسید و او را مشاهده می‌نمود و اخذ فیوضات می‌کرد، هرگز ادعائی نداشت و اظهار چنین موهبت و سرّی را نمی‌کرد.