- مقدمه مؤلف 1
- ولایت تکوینی 3
- ولایت تکوینی انبیاء و صالحین 4
- ولایت تشریعی 4
- ادله ای که بر ولایت معصومین دلالت می کند 6
- علت غائی جهان هستی 7
- علت حدوث و بقاء جهان هستی 8
- حق ایجاد و فسخ 9
- برخی از معانی (تفویض) 10
- فضیلت فاطمه زهرا بر انبیاء 12
- اشاره 12
- نام حضرت زهرا بر عرش الهی و درب بهشت 14
- حکایت کشتی حضرت نوح 16
- آفرینش نور ایشان قبل از حضرت آدم 16
- آنچه بر افضل بودن ایشان بر ائمه هدی دلالت دارد 17
- مطالبی که در باره منزلت ایشان در روز قیامت است 17
- آموختن نام مقدس آنان به پیامبران 17
- درس هایی از سیره حضرت فاطمه زهرا 18
- برتری مقام معصومین ذاتی است 20
- الگوی پذیری از پیامبر 21
- شش موقعیت برای پیامبر 22
- مرگ و زندگی معصومین یکسان است 24
- وسعت علم و قدرت ایشان 25
- علم غیب ائمه و رفتار عملی آنان 27
- اختیارات و استفاده از آنها 28
- پاورقی 29
شش موقعیت برای پیامبر
قرآن کریم سخن از تأسّی و الگوپذیری از پیامبر (ص) را به میان آورده است [77] و علی
(ع) فرموده است: (تأسّی به پیامبر نمائید والاّ ایمن از هلاکت نخواهید بود) [78] و
در روایات هم سخن از تأسّی به ائمّه (علیهم السلام) آمده است، پس وظیفه ما پیروی از آنهاست و یکی از آنها حضرت زهرا سلام الله علیهاست زیرا آنان حجّت های پروردگارند. البته این در جایی است که عملی از مختصات آنها نباشد که دیگر جای تأسّی ندارد.
و امّا در مورد شخص پیامبر (ص) ظاهرا اعمال ایشان را می توان به شش دسته تقسیم نمود:
1 _ احکام اولیّه (یعنی احکامی که در حالت عادّی و ابتدائی بر هر موضوع مترتب می شود) خواه از کلام حضرت فهمیده شود یا از عمل یا از سکوتی که باعث تأیید و نشان دهنده رضایت ایشان باشد، مانند واجب بودن نماز، یا حرمت شراب و احکام دیگر تکلیفی یا وضعی. و همچنین احکامی که به دو صورت انجام می شود مانند روزه در
وطن و افطار در سفر، اینها هردو از احکام اوّلی است، نه اینکه یکی حکم اوّلی و دیگر حکم ثانوی باشد زیرا هر مکلف مختار است که یا در وطن باشد و روزه بگیرد، و یا در سفر باشد و افطار نماید.
2 _ احکام ثانویّ و آنها احکامی هستند که در شرایط خاصّی بر موضوع مترتب می شوند، مثل حالت اضطرار و امثال آن.
در این دو نوع احکام باید به پیامبر (ص) تأسّی کرد، زیرا پیامبر (ص) گاهی از روی اضطرار کاری را انجام می دادند که در حالت عادی جائز نبوده است، مانند مجبور شدن حضرت به حمل سلاح هنگام ورود به مکّه، یا خواندن نماز نشسته در حال بیماری، و اینها از مختصات حضرت نمی باشد.
البته حضرت هیچگاه بر طبق (مالا یعلمون) یعنی احکام مخصوص حالت جهل به حکم و یا (ما اخطأوا) یعنی احکام مخصوص حالت اشتباه و خطا و یا (ماسهوا) یعنی احکام سهو و (مانسوا) یعنی احکام نسیان و فراموشی عمل نکرده اند، زیرا از این چهار حالت منزه و مبرء می باشند.