پیام های عاشورا صفحه 116

نیز صدق و وفای آنان را ستود و به «بی همتا» بودن اصحاب خویش، همان شب شهادت داد. ولی آیا همۀ انسان ها در لحظۀ انتخاب، می توانند از آزمون روسفید و موفق بیرون آیند؟ شیرینی زندگی در انتخاب های عالی و موفقیّت در این آزمون ها است.

ملّت زنده و مرده

چه یک فرد، چه یک اجتماع، وقتی زنده است که «حیات طیّبه» داشته باشد و زندگی را تنها نفس کشیدن نداند. حیات طیّبه جایی است که ایمان، عزّت، آزادگی، شرافت، وفا و پاکی بر زندگی سایه افکند. به تعبیر امیر المؤمنین: «اَلْمَوْتُ فیٖ حَیاتِکُمْ مَقْهُوریٖنَ وَ الْحَیاهُ فیٖ مَوْتِکُمْ قاهِریٖنَ»(1) زندگی ذلیلانه و مقهورانه، مرگ است و حیات، در مرگِ با عزّت و قدرت است.

امام حسین علیه السلام نیز مرگ در مبارزه با ستم و عدوان را سعادت می داند و زیستن در کنار ستمگران و نفس کشیدنِ ذلیلانه و با خواری را مایۀ ننگ و دلتنگی می شمارد:

«لا ارَی الْمَوْتَ الاّ سَعادَهً وَ الْحَیاهَ مَعَ الظّالِمیٖنَ الاّ بَرَماً».(2)

آنان که در زندگی، آزادی را بها می دهند و در راه اهداف خویش مبارزه می کنند و سلطۀ بیداد را نمی پذیرند، ملّت زنده اند، اگرچه در این راه، همه کشته شوند. به همین دلیل، شهید، زندۀ جاوید است و با همین فلسفه، شهدای کربلا حیات جاودانه یافته اند، چون حیات را در مرگ و زندگی را در شهادت دیدند.