پیام های عاشورا صفحه 117

این سخن ماندگار امام حسین علیه السلام تفسیر روشن تری از مفهوم زندگی ارائه می دهد:

«لَیْسَ الْمَوْتُ فیٖ سَبیٖلِ الْعزِّ الاّ حَیاهً خالِدَهً»(1)

مرگ در راه عزّت، جز حیات جاوید نیست!

بی تفاوتی یک ملّت نسبت به مفاسد و ستم ها، نشان مرگ آن جامعه است. همچنان که عصب های یک عضو اگر قطع شود، نه درد را می فهمد و نه از ضربه ای که وارد می شود، حساسیّتی از خود نشان می دهد و به دلیل بی حسّی، حالتی شبیه بی روحی و مُردگی پیدا می کند، جامعه ای هم که غیرت دینی و حمّیت انسانی را از دست داده باشد و نسبت به خوب و بد اوضاع، بی تفاوت باشد، مُرده است.

عاشورائیان با جهاد و شهادت خویش نشان دادند که زنده اند. جامعۀ آن روز که مردمش با دیدن آن همه ستم و فساد، عکس العملی از خود نشان نمی دادند، جامعۀ مرده بود. عاشورا تزریق خون به پیکر جامعه بود و وارد کردن شوک و برانگیختن حساسیّت های دینی و انسانی.

فریاد رسی

تکلیف، همواره بر اساس «توانایی» و «دانایی» است. هرکس که نداند یا نتواند، مسؤولیّتی هم ندارد. هرکس که آگاه تر و تواناتر باشد، تکلیفش سنگین تر است. مسلمانی که فریادخواهی و استغاثۀ دیگری را بشنود و بتواند یاری کند، ولی اهمیّت ندهد و به نصرت مظلوم و گرفتار نشتابد، مسلمان نیست. حدیثِ معروفِ «مَنْ سَمعَ رَجُلاً یُنادٖی یا لَلْمُسْلِمیٖنَ فَلَمْ یُجِبْهُ