پیام های عاشورا صفحه 126

تَرضی انْ نَکُونَ مَعَکَ فیٖ دَرَجَتِکَ یاَبْنَ رَسُولِ اللّهِ؟»(1)

خدایی را سپاس که کرامت یاری تو را به ما عطا کرد و ما را به وسیلۀ کشته شدن در رکاب تو شرافت بخشید. ای پسر پیامبر! آیا نمی پسندی که ما نیز در درجه و رتبۀ تو باشیم؟

حرّ بن یزید، نمونۀ دیگری از این بصیرت را در صبح عاشورا نشان داد. وقتی برایش قطعی شد که سپاه عمر سعد با حسین علیه السلام خواهند جنگید، خود را در بین بهشت و دوزخ دید. لذا بهشت را برگزید و تصمیم گرفت به امام بپیوندد، هرچند در این راه، جانش را بدهد.

شهادت طلبی

در شرایطی که انسان ها اغلب برای زنده ماندنِ بیشتر تلاش می کنند، کسانی هم هستند که درک متعالی تری از فلسفه حیات و کسب مقام والایی که شهیدان راه خدا دارند، حاضرند جان خود را فدا کنند و از شهادت در راه مکتب و دین خود استقبال کنند. به چنین روحیه ای که همراه با رهایی از تعلّقات دنیوی است، «شهادت طلبی» گفته می شود. مرگ در راه خدا، معامله ای پرسود با آفریدگار است، یعنی جان فداکردن و به بهشت جاوید رسیدن.

اسلام با مسلّح کردن پیروان با ایمان خویش به دیدگاه «اِحْدَی الْحُسْنَیَیْنِ»، آنان را چنان بار می آورد که در میدان های جنگ نیز، چه بکشند و چه کشته شوند، پیروز باشند و به نیکویی دست یابد. اولیاء دین و پیروان خالص آنان این روحیّه را داشتند، از این رو از بذل جان در راه