پیام های عاشورا صفحه 135

پیام های عرفانی (تبیین)

اشاره

گذشتن از پوستۀ دین و رسیدن به لبّ و لبابِ مکتب انبیا، در گرو معرفت والاتر و جان پاک تر و عشق برتر به «هستی آفرین» است.

در مکتب وحی، آنچه بیشترین و بالاترین جایگاه ارزشی را دارد، «عشق به خدا» است. این محبّت، از معرفت سرچشمه می گیرد و آن که خدا را شناخت، در او فانی می شودو محبّت آن محبوب ازلی و ابدی، سلطان اقلیم وجودش می شود و اوست که فرمان می راند و عبد، عاشقانه و مشتاقانه اطاعت و امتثال می کند.

بعد عرفانی دین، دلدادگی ویژه ای است که میان بنده و خالق پدید می آید و نتیجۀ آن، «صبر»، «رضا»، «تسلیم»، «شوق»، «اخلاص»، «یقین»، «اطمینان نفس»، «قرب به حق»، و این گونه جلوه های مقدس است. در سایۀ این تجلّی الهی است که بنده، «خود» را نمی بیند و جز «او» را نمی شناسد و جز «پسند» او را نمی جوید.

عاشورا، به جز بُعد حماسی و ظلم ستیزی و قیام برای اقامۀ عدل و قسط، بعد عرفانی دارد و متعالی ترین درس های عرفان ناب را می آموزد و جز در کربلا - و صحنه های الهام گرفته از عاشورا - کجا می توان تلفیق حماسه و عرفان را یافت؟

برخی از مؤلّفان و مقتل نویسان هم که به حادثۀ عاشورا پرداخته اند، یا شاعرانی که عاشورا را به نظم کشیده اند (همچون عمّان سامانی در