پیام های عاشورا صفحه 136

گنجینه الاسرار) از بُعد عرفانی به این حماسه نگریسته اند. پیام عرفانی عاشورا نیز، راه و رسم سلوکِ خداپسندانه و منطبق با «خط پیامبران و امامان» را بیان می کند و خطّ بطلانی بر عرفان صوفی منشانه و دور بودن از صحنۀ حق و باطل و عمل به تکلیف اجتماعی است.

عشق به خدا

از والاترین و زلال ترین حالات جان آدمی، عشق به کمال مطلق و معبود حقیقی، خدای متعال است. پیشوایان الهی این عشق را در بالاترین درجه اش داشتند. نحوۀ حیات و شهادتشان نیز گویای آن است.

صاحبان چنین عشق هایی، برای خود، تعیّنی نمی بینند و پیوسته در انتظار لحظۀ رهایی از قفس تن و زندان خاک و پیوستن به خداوندند.

چنین عشقی «فنای فی الله» را هم در پی دارد و این فنا و جذبه، سبب می شود که جز ذاتِ احدی و جز رضای خالق، چیزی را به حساب نیاورد و از هرچه که مانع این وصال گردد، بگذرد. گذشتن از همه چیز برای خدا، یکی از جلوه های همین عشق عرفانی به خدا است. فداکردن جسم برای تعالی جان، جلوۀ دیگر آن است.

اگر از آن حضرت، این شعر نقل شده است که:

تَرَکْتُ الْخَلْقَ طُرّاً فیٖ هَواکاوَ ایْتَمْتُ العِیالَ لِکَیْ اراکا

در همین معنا است. مقام سِلم و رضا نیز ثمرۀ همین عشق و مجذوبیّت نسبت به آن یگانۀ محبوب است. برافروخته تر شدن چهرۀ امام حسین علیه السلام هرچه که به لحظۀ شهادت نزدیک می شد، نشانۀ دیگری از این عشق برین است. یاران آن حضرت نیز شوق دیدار خدا و جنّت را در دل داشتند که