پیام های عاشورا صفحه 137

آنگونه بی صبرانه چشم به راه عروس شهادت بودند.

یکی از شاعران بلند پایه، که به حادثۀ عاشورای حسینی از زاویۀ عرفانی و عشق به خدا نگاه کرده است، «عمّان سامانی» است. دیوانِ «گنجینه الاسرار» او با همین تحلیل به حماسۀ حسینی نظر دارد.

عمّان، حسین بن علی علیه السلام را سرمست از شراب شوق و عشق الهی می بیند و پیاپی جام محبّت و بلای بیشتری می خواهد. او را موجی برخاسته از دریا می داند که محو حقیقت خدا است و می خواهد به همان دریا بپیوندد و در این راه، از هرچه جز «او» ست دست می شوید و «خود» را قربانی می کند و در دیدار با علیّ اکبر که عازم میدان است، بر این «تعیّن والا» هم غلبه می کند و حال که هیچ پرده ای از تعیّن و سدّ راهی جز او باقی نمانده است، اجتهادی بیش از اندازه دارد «کان یکی را نیز بردارد ز پیش» و بی حجاب، با خدا روبه رو گردد امام در جدالِ عقل و عشق، سپاه عشق را غالب می سازد و در وداع آخرین با خواهرش زینب، وقتی با آن «زنِ مردآفرین روزگار» مواجه می شود، از او می خواهد که حجاب وصل نشود:

همچو جان خود در آغوشش کشید

سراسر عاشورا و صحنه های رزم فرزندان و یاران، جلوه ای از این جذبۀ معنوی و عشق برین است و شهادت یاران و عزیزان، هرکدام